evim şahane

• bugün darülaceze`de yasayan büyüklerimiz icin calisip, cabaladilar. ortak hikayeleri kimsesizlik olan o insanlarin yüzünü güldürecek bir ani armagan ettiler her seyden önce. samimiyet ve iyi niyetle calisip, emek verenlerin de yüzü hep gülsün umarim.
  
  kendisine kurum müdürü tarafindan atölye tahsis edilen bir abi var orada.
  isikli maket evler, biblolar, cesitli süs esyalari üretiyor güzel abim. agzinda iki disi kalmis. uzun süredir kurumda.
  daha bebekken felc gecirdiginden, sag eli hic tutmuyormus. kolunu tahta citayla sabitleyip, digerine baglayarak zamanla asagi-yukari hareket ettirecek kadar canlandirmayi da basarmis benim anladigim kadariyla. anasiz, babasiz olusundan abilerinin ise onu istemediklerinden bahsetti. köle muamelesi yapmislar, verdikleri bir lokma icinde.
  hic evlendin mi? diye sordular abiye.
  "ayakkabicilik yapiyordum" deyince soruyu soran ses, "meslekle ne ilgisi var evliligin" gibisinden bir sey söyledi.
  "bir kadina bakmak icin yetmez" dedi.
  "ister ki insan colugu-cocugu olsun evi-barki, düzeni. bunlar icin yetmez"
  
  abi, sirf seni unutmayayim diye yazdim bunu buraya. bir insana aileyi bile fazla gören bu toplumun bir parcasi oldugumu hatirlayayim diye.