the pianist

• filmin bir sahnesi vardır, kendime düstur edindiğim;
  
  --- spoiler ---
  
  naziler polonya'yı işgal ettiği gün szpilman ailesi evde toplanır ve şehri terk etme konusunu tartışırlar. hatta kıymetli eşyalar toplanmaya başlanmıştır bile. fakat gururlu piyanistimiz ve ondan cesaret alan kızkardeşi karşı çıkar bu kaçışa. öleceklerse kendi memleketlerinde öleceklerdir...
  
  kardeşlerin bu tepkisi verilmiş olan kararı sarsmışken radyodan şu haber duyulur:
  
  - ingiltere ve fransa almanya'ya savaş açtı. polonya artık yalnız değil!
  
  haberin etkisiyle şehri terk etme fikri hepten reddedilir ve tüm aile o gece sofrada mutlu mesut yemek yiyip eğlenirler.
  
  fakat ingiliz ve fransızların yardımı, szpilman ailesinden geriye bir tek pianistimiz kalana dek ulaşmaz polonya yahudilerine. hatta ülkeyi nazilerden temizleyen ruslardır, ümidin kaynağı olan ülkeler değil...
  
  --- spoiler ---
  
  bazen birilerine güvenip hayati kararlar verirsin. ve ancak her şeyini yitirdikten sonra, sensizliğe gelir o destek. bu sebeple, hayata hep olumlu bakan biri olsam da, denklemin içinde başkalarının da olduğu durumlarda hep en kötüye göre hazırlanmak gerektiğine yürekten inanırım. sanki bize söz verenler hiç yokmuş gibi, dostluk yeminleri edilmemiş gibi, koca dünyada bir köroğlu imişiz gibi...