çocuk sahibi olmak istemenin asıl sebebi

• uzun bir müddet düşündüğüm, annem de dahil olmak üzere çocuğu olan insanlara sorup danıştığım ama bir tane bile mantığıma yatan cevap alamam ile sonuçlanan hadise.
  
  +beni neden doğurdun? neden böyle bir karar verdiniz mesela?
  -bilmem, sevmek için belki.
  
  +neden çocuk sahibi oldunuz?
  -aile olmak için. çocuk olmayan ev tatsız tuzsuz olur.
  
  +çocuk sahibi olmaya sizi iten şey neydi?
  -soyadımızı devam ettirmek.
  
  siz de sorun annenize - babanıza aynı cevapları verecektir.
  
  türkiye'nin hali ortada.
  ben çocuğu doğurdum, maddi olarak kendimi hazırladım diyelim;
  tecavüzcüsü, gaspçısı, dolandırıcısı, ülkenin adalet sistemi.
  özgecan'a hiç girmeyeyim konuyu zaten anladınız dışarısı sıradan insan gibi görünen canavarlarla dolu.
  hiçbir şey yoksa bile bir kadın olarak doğumda ölme riskim var mı? var. yada çocuk büyürken de ölebilirim. peki babası yada akrabaları sizin çocuğunuza ne kadar bakabilir? elinden geldiği kadar.
  bunca riskin içinde böyle bir dünyaya çocuk getirmek için sebepler; onu sevmek (yani zaman geçsin, evde eğlence olsun, aramıza biri katılsın hoşluk olsun, romantizm olsun) yada bir diger cevap - aile olmak (komşu, akraba baskısı bitsin, çocuk doğuramayan kadın damgası yememek),
  veya soyad devamı (derdini sikeyim butonu nerde? - kacimizin genetigi devam etsin denecek kadar iyi yahu)
  iste bunlar bir takım uzerine dusunulmeden sunulmus sebepler.
  çocuk doğmasın neslimiz tükensin demiyorum fakat dünyaya bir çocuk getirmek gerçekten çok ciddi bir sorumluluk. dunyaya getirip yeterince ilgilenmeden yada maddi anlamda bazi seylerden yoksun birakarak buyuttugunuz o cocuklar sizin gibi mutsuz yetişkinler oluyor. çiftlerin oturup neden çocuk yapıyoruz'' temalı konuşmalar yaptığını da sanmıyorum. gelişine yasaniyor ve allah'a emanet ediliyor anladigim kadariyla.
  eğitim seviyemiz, suc oranlari, ülkenin koşulları baz alındığında aslında şu farkındalığın yaratılmasının ne denli önemli olduğunu açıkça görebiliriz.
  
  seneler sonra gelen edit:
  
  baslik hortlayinca "coktan cocuk sahibi olmussunuzdur" minvalinde mesajlar aldim.
  hayir cocuk sahibi olmadim. daha o yasta bile bazi seyleri gorebilmisim dedim okuyunca. cevremdeki cocuklu insanlara oranla cok daha bagimsiz, mutlu, kendine yatirim yaptigim bir hayatim var.
  okul taksitleri odemiyorum. canimi sıkan her isle - insanla sonrasini dusunmeden bagimi kesebilir haldeyim. bundan cok sonra, belki 45 yasina dogru evlat edinebilirim (yasarsam ve hala oyle dusunursem). eksikligini cektigim bir duygu da olmadı acikcasi. bütün, tamamlanmis ve basarili da hissediyorum cogunlukla.
  durum ozetle boyle.