redrum

• kadiköy'den eve yürüyerek degil, adeta paralel boyutlar degistire degistire gitmeye çalistigimiz sicak bir yaz gecesi hayal meyal arkadasin torbasindan çikan kirmizi spreyi hatirliyorum. sonra da karacaahmet mezarligi'nin duvarina o spreyle bir seyler yazdigimizi. ertesi gün ayni yerden dolmusa geçerken gördüm saheseri ki bilinçaltiyla bu kelime denk gelmis demek: redrum.
  ergen aklimla gurur duymustum kendimle. her kadiköy-üsküdar yolculugunda eseri görmekten mutluydum. o caddeden geçenlerin bizim sayemizde hayatlari degisiyor gibi hissediyordum.
  
  gel zaman git zaman aradan yillar geçti. önce eskidi o yazi, ardindan da hepten silindi. pembemsi renge dönüsen eski kalintilarin üstüne biri siyah spreyle kocaman "aysel dön artik" yazdi. o günden sonra her dolmus seferimde içim kanadi, eve gidislerim somurtkan oldu benim. her uktem, her arzum, her ütopyam gibi redrum da yarim kaldi..
  
  aysel dönmedi o benim hayallerimi çalan adama. sokaklarda yatip kalkti, orospu oldu sonra..