coco

• ninenizi dedenizi yakınlarda gidip göremeyecekseniz gitmeyin, babanızı yeni kaybettiyseniz gitmeyin. gitmeyin yani bence. gitmeyin.
  
  filmin sonunda oğlumla bakıştık. o kendi göz yaşlarını siliyor sessiz sessiz, bense coco’nun her titrek sesle baba deyişinde infilak etme noktasına gelip gelip sönümlenmişim zaten oğlum üzülmesin diye, sızıntıları siliyorum paso.
  - sen de mi ağladın anne
  - hı hım...
  
  esas bomba akşam eve gelip uyumadan önce patladı. kakara kikiri yatmışken birden koyverip hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı kuzum. “büyük ananemi (benim anneannem) özledim anne. onu çok özledim” nasıl bi içli hüzünlü ağıt ama, duyan aylardır görmüyor sanır, bi hafta olmadı yanından geleli, haftaya da yine gideceğiz. öptüm kokladım ikna ettim iki saat de sakinleşti uyudu lirik zibidi.
  
  alacağın olsun coco nine, oğlumu çok ağlattın. beni de çok ağlattın ama angry birds’de bile tuvalete kaçıp böhüee diye dağılan insanım zaten sırf ağlatmana içerlemezdim. de bu kadarı bana da çok oldu. daha da gitmem coco’ya!