the show must go on

• neredeyse 10 yildir dinlemeye cesaret edemedigim, ilk genclik yillarimdaki idolum olan queen'in insani yerlerde surunduren parcasi. bir 24 kasim gunu en son dinledigimde yasadigim aciyi, huznu su ana dek çok az parcada yasadim. aradan gecen onca seneden sonra, "muzikal zevklerin ugradigi kacinilmaz degisim neticesinde ya o eski buyuyu bu sefer yakalayamazsam?" korkusu ile belki de hayatimin en ozel parcasinin ve bu efsane grubun anisinin karsisinda kucuk dusme ihtimalini dusunmek bile elimi her daim o play dugmesinden uzak tutuyordu. neden sonra aylardir tereddut ettigim bu hamleyi yaptim ve çok onceden geceklesmesi gereken bu yuzlesmenin ardindan goruyorum ki sov gercekten de devam ediyor, caresizce gulumsemeye calisan dudaklarimin kenarindan suzulen gozyaslarimla beraber.
  
  hic bir veda bu kadar huzunlu, bu kadar gururlu ve bu kadar gorkemli olamazdi sanirim. olume o kadar yakinken bile hayatin bu kadar icinde olabilmek, butun firtinalara ragmen ona tutunabilmek.. zaten freddie'den de baska turlu bir son beklenemezdi, eger buna bir son denebilirse tabi ki...
  
  ah be üstad; yerin dolmadi, dolmuyor, dolmayacak...