babanın kanser olduğunu öğrenmek

• basliklar icinde görür görmez o güne döndürdü beni.. hayır dedim bisey yazmiyacagim, ama dayanamadim iste. patoloji sonuclarini almaya ben gittim, elime tutuşturulan kağıtta yazilanlar bana pek birsey ifade etmedi o an, nedir ki bu ca+ bilmemne derken, hastanede asistan olan arkadasima bana burdakileri anlatir misin dedim, ve, o da anlatti.. anlatti ve ben elimde o kagitla kalakaldim.. ne söylicem ben simdi eve gidip, "baba bu sonuclar gösteriyor ki sen kansersin".. hayir hayir bu güne kadar zor zamanlarim oldu tamam ama hayir bunu ben yapmak istemiyorum, yapmiyacagim evet, yapamam.. ama biliyorum iste lanet olsun biliyorum artik.. eve gidip hicbirseyden haberi olmayan saftirik kiz rolu oynamak mi daha kolay yoksa sonucta yazilanlarin ne demek oldugunu söylemek mi? yol boyunca bunu düşündüm.. ama gercegi degistiremeyecek olan bu sorunsal beynimi yememe sebep olmaktan baska bir ise yaramadi.. keske bu doktorlarla aramda bir sır olarak kalabilse ve mutlu hayatimiza devam edebilseydik ama gene de ne olursa olsun bunu söyleyen ben olamazdim. olmadim da.. eve gidip, babama, sonuclari aldigimi fakat hemen cikmam gerektigi icin doktoru bulamadigimi ve sonucun ne oldugunu doktoruna sormasi gerektigini söyledim ona.. ona söyledigim yalanlardan sadece biriydi bu belki ama pismanlik duyacagim en son yalan da budur.. sonrasi kocaman bir süreç, ayni zamanda kisacik.. tedaviler boyunca biz umutla iyilesmesini beklerken, babam 7 ay sonra bir yıldız olup kaydi.. ve gene, o buz gibi hastane odasinda yaninda yalnizca ben vardim.. son nefesini verdigini gördüm ve su an söyleyebilecegim tek sey, rahat uyu baba..