mon oncle

• bu filmi ilk kez ünv de dersde izlemiştik. almula köksal ların kürsüsünde. sene 2007 filan. yakın zamanda tekrar izledim.
  
  gri bloklar, geometrik formlar, minimalizmin dibine vuruş, sade ama rahat olmayan koltuklar, metal mobilyalar, tek kollu konsollu bir merdiven, merdivenin yok denecek kadar sade korkuluğu, boş mekanlar... vb bütün bu modernist tavrın yanında son derece gelenekselci kullanıcılar.
  
  kadının her şeyi gösterişe dönüştürmeye çabalaması (boş ve süssüz bir evde,) bir de herşeyin tozunu alması, (ev o kadar boş ki toz alacak şey kalmayınca arabanın kapısı, dış kapı... ya kadar gidiliyor.) iç mekandaki tek gösteriş elemanı olan vazo, kadının makine operatörü edasıyla evindeki alet edevatı kullanışını... bakınız efem
  
  filmdeki tek tip gri bloklar bana zeki demirkubuz’un c blok filmindeki tek tip toplu konut görüntülerini hatırlattı. bir de cidade de deus deki kentsel dönüşüm sonucunda ortaya çıkan bloklar var, o da ayrı bir dünya.
  
  hepsinde dem vurulan bu tarz yapı tipolojileri, bu tipolojilerin sosyolojik temeli ve etkisi, bunların hepsi derin mevzular. ama yine de herşeye rağmen modernizmi seviyoruz. iyi ki olmuş.
  adolf loos lar
  ludwig mies van der rohe ler
  le corbusier ler ve daha niceleri.