attila ilhan

• "aldırma be kalender.." cem karaca 'nın ölüm haberini aldığımda; "jimi bak cem karaca ölmüş." dendiğinde; hissettiklerim, hüzünler boyutunun dibi, efsaneleşen bir paylaşımın hayat hikayesini ta kalbimin, beynimin mağaralarında; "aldırma be kalender." şeklinde hissetimse; bu sabah da bu hissiyatın egemen olduğu yürek burkan bir yutkunma seansına kendimi verdiğm, üzülme değil de, beklenen son'un tarif bilmez şaşırtıcılığına beni sürükleyen bir şair idi; "vakitsiz midir?" her gidiş, hep konuşulur; tv 'ler yas statülerinden bahseder;
  
  edebiyat dünyası, türk dünyası, şiirler dünyası, hocalığı, yol göstericiliği, son dönem sözlük içinde "..attila ilhan 'ın öğrencileri iyi çalışıyor.." dedirten; siyasi dünyamızın zaman içinde yolculuk adamının, öğrencilerinden biri sayılmak, mustafa kemal 'in askerlerinden biri sayılmak, çetin altan ustanın bilmem kaç dakika önce ekranda söylediği gibi; "..hangi türk, şiirler dünyası kaybetti. evrensel dünya kaybetti, ingilizler dostoyevski okumuyorlar mı?" kolay aslında her söz; burada, tam ortasında yaşımızın, -"aramızdan kimileri erken yaşta ölecek ." deyip durmaz mıydık?-
  
  yükselen dip dalgasının, onun öngördüğü üzre; mıh gibi çakılı akıllara;
  
  ne olacakşa peşinen söylemeli; karanlık, yağmur yağıyor; sadri alışık da benzer bir yolculuğa çıkarken; biz hala "attila ilhan 'ın öğrencisi olmak"la itham edilerek, değer yargılarımızın tartışıldığını, dip dalganın yarattığı psikolojik savaş ortamında; herkesin birlik olduğu içi boşaltılmış siyasi kavramlara inat; ortak değerimizin, rehberimizin, yağmurla gitmesi, bulutların şemsiye olduğu kendisine;
  
  hayatın, son göz kırpmasıdır ";)"
  
  "..ölmek kimi zaman rezilce korkuludur,
  insan bir akşam üstü ansızın yorulur,
  tutsak ustura ağzında yaşamaktan
  kimi zaman ellerini kırar tutkusu,
  birkaç hayat çıkarır yaşamasından..."
  
  şemsiye bulutlarla,
  selam olsun büyük gidene,
  yarının umudu, yarının büyüğü yeni gelen bebelere..