name

• sevgili ......,
  insan aciz bir varlıktır. içinde bulunduğu mecburiyetler yeri gelir onu vücuda getiren her bir zerresinin yok oluşu minvalinde esir eder, nefessiz bırakır, yolunu kaybettirir. ^*(bkz: içimizdeki şeytan)
  bir mektup yazmak istedim ki ben kendimi bildim bileli mürekkep severim sarı sayfalarda... öyle bir mektup olsun ki bu kırk yıl hatırınızdan çıkmasın isterim. maksadımı aşan bir kuvvetle vuku bulan cümlelerimi dizginlemek gücünü kendimde bulamıyorum.
  dost ne güzel bir kelime öyle değil mi? sizin dostluğunuzda ne buluyorum biliyor musunuz? birbirine bakışı değmemiş iki ruhun aynı şeyi dikkatle izlemesini, anlamasını ve tüm bunların ötesinde içinde aynı hisleri duymasını görüyorum. bundan daha mühim ne olabilir?
  acı duymak tüm kalbimle ve her bir parçamı, benliğimi oluşturan tüm hücrelerimle... işte şimdi içinde bulunduğum hâl bu. halbuki ben yalnız bu ruh için varolmuştum. insan hiç görmediği bir yüzü, duymadığı bir sesi ve en mühimi karşısında vücuda gelmemiş bir varlığı nasıl bu kadar ruhunda duyabilir?
  
  namütenahi hislerle... mesud olunuz.