frankie

• elin oğlu üçbin dolar bütçeyle ne dünyalar kuruyor, denilesi bir filmdir. diane kruger'in pişkin oyunculuğuna eşlik eden yönetmen fabienne berthaud'un uzayan çekim aralarına - film dört yılda tamamlanmış- çare olarak bulduğu bütünleyici görüntü hilesine hayran kaldığımı söylemeyi borç bilirim. hem böylece, frankie nasıl ki kimseyi iç dünyasına sokmadıysa yönetmen de bizi o kadar uzak tutmuş oldu film boyunca. kimimiz insan evladına bardak gibi bakan bir zihniyetle ilk kez tanışıp, o zihniyete ve gözüne ortak olup izledik, kimimiz iş başında kendimizi hatırlayıp hafiften burkularak.
  
  film, 25. uluslararası istanbul film festivali bünyesinde, kadına şiddet ya da benzeri bir başlık altında gösterime girdi, yanılmıyorsam. iyi de olmuş. filmin, belki de benden aydın insanlar için modelllerin gerçek dünyasıyla başlayan, sektörün genç vücutlara tecavüzü, popüler kültürün boklukları, değer kaybı, yetişme dönemi travmaları, kapitalist dünya düzeni, gri feminizm filan gibi önemli konulara kadar uzayan mesajları olmuştur; bende sadece şu hissi uyandırdı: insanın kendi kendine ettiği eziyeti kimsecikler etmiyor.