evsiz

• benim icin sokagimin kosesindeki insandir. aksamlari daha gurultusuz olan yan sokakta uyuyan, mutfaga yemek isitmaya gittigimde pencereden gordugum ve istahimin kactigi, yagmurda karsi apartmanin girisine siginip sigara icen bir garip.
  ozel bir gece, kutlama amaciyla actigimiz möet sisesini ertesi gun copten cikarmis, ozenle kosesine yerlestirmis oldugunu gorunce icim burkuldu. gulmekle aglamak arasinda tuhaf bir yerde takilip kaldim.
  o gune dek uzerimdeki etkisi, rahati yerinde insanlara has o "pasif" adalet duygusu ile karisik isyandi (sukur ki varligini gormezden gelmek, reddetmek ya da yokolmasini dilemek insandisiligini hic yapmadim). peki simdi aktif bir isyana donustu mu bu? hayir. nasil donussun? benim gibi apolitize olmus bir insanin (ve dahi neslin) hayatinda yeri olan, harekete gecmek degil, olsa olsa merhamet hissetmektir.