emek mahallesi

• gözlerimin önünde yavaş yavaş çehresi değişen ama yine de ankaranın en güzel semterinden olma özelliğini koruyan yer. emeğin hangi bir sokağını sayayım. 75. sokak mı?? hamdullah suphi ilkokulu tarafından aşağıya doğru bisiklet sürürken pedala basmak gerekmez mesela, eğimi bu dediğim yöndedir. şimdi ne alemdedir bilmem ama o hamdullah suphinin dev gibi bahçesi her daim çoluk çocukla dolu olurdu, okul açıksa da değilse de. ortasında kocaman bi dut ağacından başka yeşilliği yoktu, koşturmaya çok müsaitti gerçekten... 75. sokağın okula bakan kısmında da amma oyun oynardık, yakan toplar, dalyalar... hey gidi. kardeşim kaybolmuştu orda bi kere, annemden tokat yemiştim. oysa çocuktum ben de, ne biliim nereye gittiğini. meğer ana caddeye kaçmış bizim cingöz, az daha ezilecekmiş bi adam kurtarmış. 71. sokak mı?? orda bi evde oturmuştuk, sobalıydı. 3 katlı bi evdi yaşlı teyzeler otururdu üst katta. 57. sokak mı?? işte orda durup bi nefes almak lazım. 57. sokağı nasıl anlatayım. o ağaçlar, 2 katlı karşılıklı bahçeli evler, arkadaşlar, çocuklar, bahçeler... sonra ordaki 2 katlı bahçelievlerden biri yıkılmıştı, büyük daireli bi apartman yapılmıştı da orda oturmuştuk biz. fakültemin son zamanalrı o eve denk gelir benim. en sevdiğim amcamın, babaannemin ölümü, ilk aşkın buluşmaları, kuzenle geçirilen hem çatlak hem eğlenceli anlar, üst komşum hukuk fakülteli akranımın kütüphanesi (bukowskinin 13 cantimini orda okumuştum misal), onla geceleri yaptığımız uzun eğlenceli sohpetler, anneyle kavga-gürültü, kendini odana kapatıp kitaplara gömülme seansları (kazancakisin bütün kitapları), babaannemin 'veli' ismini verdiği, sonra birden evden kaçan muhabbet kuşumuz, annemin ameliyatı, spor yapmak için atlı spora yapılan yürüyüşler (ne kilo vermiştim o zamanlar hey gidi...), iki apartman ötedeki teyzedeki pasta börek seansları, kardeşle aynı odada yaşamak, ranzanın alt katında yatmak... offff of. emek 57. sokak, bir dünyaydı, içinde doğup büyüdüğüm, zamanın içinde yitip, yeniden kendimi bulmak için zamana meydan okuduğum. emek 8. cadde, 4. cadde hatta bahçelievlerin 7. caddesi bile bizimle hayat buldu, gözlerimizin önünde evrildi böyle. zaman akıp gidiyor, dur demek olmaz! ^*