geceye bir şiir bırak

• "gelişim gökyüzüne bir şey katmadı,
  gidişim ihtişamından bir şey kaybettirmedi.
  kulaklarım şahidimdir, kimse bir şey sormadı;
  neden geldim, neden gidiyorum?"
  
  ömer hayyam
  
  o muhteşem poulet aux prunes filminde rastlamıştım bu dörtlüğe... o gün bugündür aklımdan çıkmıyor.
• yaşamak şakaya gelmez,
  büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi mesela,
  yani,
  yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
  yani bütün işin gücün yaşamak olacak. yaşamayı ciddiye alacaksın,
  yani o derecede, öylesine ki, mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda, yahut kocaman gözlüklerin, beyaz gömleğinle bir laboratuvarda insanlar için ölebileceksin,
  hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için, hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken, hem de en güzel en gerçek şeyin yaşamak olduğunu bildiğin halde.
  yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, yaşamak yanı ağır bastığından.
• serin bir haziran gecesi
  balkonda, salıncakta
  hava yağmurlu
  fonda northern light-billy frame
  ve bir murathan mungan şiiri
  
  senelerce, senelerce evveldi;
  bir deniz ülkesinde... ve belki de
  birbirine aktardığım defterlerin hepsinde
  bu şiir vardı:
  senelerce, senelerce evveldi;
  biz seninle orada, o deniz ülkesinde tanıştık
  
  uzak denizler, uzak yakınlıklar içinde
  bir kadırgada iki korsan
  tarih, yarın, ütopya dolu sandıklar arasında
  birbirimizi yaralarından tanıdık
  dışı korsan, içi iç denizlerde yaşayan çocuklardık
  konuşamadıklarımız bir bulut kalınlığında
  duruyordu aramızda
  oysa konuşsak yada dokunsak birbirimize
  çekip gidecekti içimizdeki o korkunç noksanlık
  batık gemilerin deniz diplerini saran
  umutsuzluğu vurmuştu yüzümüze
  birbirimizden ve aşkın keşfedilmemiş gizlerinden
  ürküyorduk
  bir definenin ikiye paylaştırılmış haritasında
  bilmeden
  birbirimize doğru ilerliyorduk.
• “acı çekmek özgürlükse
  özgürdük ikimiz de
  o yuvasız çalıkuşu
  bense kafeste kanarya
  o dolaşmış daldan dala
  savurmuş yüreğini
  ben bölmüşüm yüreğimi
  başkaldıran dizelere.”
  -hasan hüseyin korkmazgil/acılara tutunmak
• adam yaşama sevinci içinde
  masaya anahtarlarını koydu
  bakır kâseye çiçekleri koydu
  sütünü yumurtasını koydu
  pencereden gelen ışığı koydu
  bisiklet sesini çıkrık sesini
  ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
  adam masaya
  aklında olup bitenleri koydu
  ne yapmak istiyordu hayatta
  işte onu koydu
  kimi seviyordu kimi sevmiyordu
  adam masaya onları da koydu
  üç kere üç dokuz ederdi
  adam koydu masaya dokuzu
  pencere yanındaydı gökyüzü yanında
  uzandı masaya sonsuzu koydu
  bir bira içmek istiyordu kaç gündür
  masaya biranın dökülüşünü koydu
  uykusunu koydu uyanıklığını koydu
  tokluğunu açlığını koydu.
  masa da masaymış ha
  bana mısın demedi bu kadar yüke
  bir iki sallandı durdu
  adam ha babam koyuyordu.
  
  edip cansever
• sözün şiirlerin mükemmelidir
  senden başkasını seven delidir
  yüzün çiçeklerin en güzelidir
  gözlerin bilinmez bir diyar gibi
• öperek uyandırdım bu sabah ayrılığı.
  fırından yeni çıkan bekleyişler satın aldım.
  kırmızı mavi ekoseli yalnızlığımı serdim masaya.
  manzaraysa ayrılığa sıfır! işte her şey hazır.
  acılarımla iki lafın belini kırdık.
  yokluğunda bir kuş sütü eksik.
  yalnızlığım ve ben; seni çok bekledik ...
  
  (bkz: cemal süreya)
• gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar
  yaseminler unutulmuş
  tedirgin gülümser
  çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
  çünkü ayrılık da sevdaya dahil
  çünkü ayrılanlar hala sevgili
  hiç bir anı tek başına yaşayamazlar
  her an ötekisiyle birlikte
  her şey onunla ilgili
  
  (bkz: attila ilhan)
• ...
  ben denizin kumları üzerinde durdum
  ben, diyorum, demek oluyor ki bir anlamım var benim de
  değişen bir şey olarak ve değiştiren
  bir anlamım var
  peki öyleyse neden hep başkaları tanımladı beni şimdiye kadar
  neden
  gerçi sessiz ve ünü olmayan bir yaratıktım, biliyorum
  ve onlar güçlüydüler, biliyorum
  ne zaman biraz öfkelenmeye kalksam, bu bile
  onların istediği bir öfke oluyordu ki
  sonra ben susuyordum
  ama bir suçluluk da duyuyordum ki, bu da bir başkaca düşmanımdı benim
  ben neydim.
  ...
  
  (bkz: edip cansever)
  (bkz: pesüs)
• sen, her gün köşe başlarında
  yırtık urbanla kirli ellerinle
  avuç açan, sefil insan.
  
  inan yok farkımız birbirimizden.
  sen belki tüm yaşamınca dilenecek;
  beklediğin beş kuruşu biri vermezse,
  ötekinden isteyeceksin.
  
  ama ben, tüm yaşamım boyunca
  tek bir kez dilendim,
  bir acımasız kalbin sevdası ile alevlendim.
  öylesine boş öylesine açık kaldı ki elim,
  yemin ettim bir daha dilenmeyeceğim.
  
  victor hugo