günün şiiri

• beni guzel hatirla
  
  beni guzel hatirla bunlar son satirlar....
  farzet ki bir ruzgardim esip gectim hayatindan
  ya da bir yagmur sel oldum sokaginda
  sonra toprak cekti suyu...
  kaybolup gittim belki de bir ruya idim senin icin..
  uyandin ve ben bittim....
  
  beni guzel hatirla
  cunku sevdim seni ben herseyini....
  sana sirdas oldum dost oldum koynumda agladin ..
  yuzune vurmadim hicbir eksikligini beni uzdun kinamadim
  alisiktim vefasizlıga el oldun aldirmadim...
  
  beni guzel hatirla
  sayfalarca mektup biraktim sana...
  siirler yazdim her gece cogunu okutmadim..
  sakladim gunahini sevabini icimde
  sessizce gittim...
  senden oncekiler gibi sen de anlamadin...
  
  beni guzel hatirla
  sana unutulmaz geceler biraktim
  sana en yorgun sabahlar...
  gulusumu,gozlerimi sonra sesimi biraktim
  en guzel siirleri okudum gozlerine baka baka....
  soylenmemis merhaba'lar sakladim her koseye
  vedalar biraktim duraklarda...
  ne ararsan bir sevdanin icinde
  fazlasiyla biraktim ardimda....
  
  beni guzel hatirla
  dizlerimde uyudugunu dusun
  sacini oksadigimi usuyen ellerini isittigimi
  mutlu oldugun anlari getir gozunun onune
  alnindan optugum dakikalari..
  birazdan kapini calan kisi olabilecegimi dusun
  sasirtmayi severim biliyorsun
  bu da sana son surprizim olsun
  simdi seninle yasanan gunleri atese veriyorum
  beni guzel hatirla
  gidiyorum..
  
  o.v.k.
• bir hüzün var bu yılda
  kayıp olma ve kaybetmek korkusuyla
  azalmaktayız dost meclislerinden
  azalmaktayız aşklardan, dokunuşlardan
  azalmaktayız söylenmemiş sözlerden
  ...azalmaktayız arkadaş
  bir hüzün var bu yılda
  yaşımdan olsa gerek adım adım yaklaştığım
  korkum yitip gitmekten değil, yitirmekten.....
  
  t.k.
• birden özleyiveriyorsunuz...
  çoktan unuttuğunuzu sandığınız
  ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız
  veya özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini
  bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.
  
  rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,
  siz çarşaflarınızın arasında,
  bütün tehlikelerden uzak,
  güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,
  usulca ruhunuza sokulup,
  sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri
  birer birer ateşleyiveriyor.
  infilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.
  hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,
  ona dokunmak,
  onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...
  
  özlemek, o yakıcı istek,
  bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.
  özlediğiniz ise çok uzaklarda...
  yanında olmasını istediğiniz halde
  yanınızda olmayan bir tek kişi,
  yanınıza bile yaklaşmadan,
  hatta onu özlediğinizden
  ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,
  bütün hayatı,
  bütün görüntüleri eritip
  başka kılıklara sokuyor...
  
  ahmet altan
• sakin göllerin kuğusuyduk
  salınarak suyun yanağında
  yarılan ekmeğin buğusuyduk.
  gözüm yaşarıyor,
  yüreğim yanıyor/kanıyor,
  olmasaydı sonumuz böyle.
  
  “biri saksımızı çiğneyip gitti
  biri duvarları yıktı
  camları kırdı
  fırtına gelip aramıza serildi
  biri milyon kere çoğaltıp hüzünleri
  her şeyi kötüledi
  bizi yaraladı
  biri şarabımızı döktü
  soğanımızı çaldı
  biri hiç yoktan vurdu kafeste kuşumuzu
  ciğerim yanıyor, yüreğim kanıyor
  olmasaydı... olmasaydı sonumuz böyle”
  
  gözüm yaşarıyor
  yüreğim yanıyor /kanıyor
  olmasaydı sonumuz böyle
  
  dağlarda çoban ateşiydik
  dolanarak mavzer yatağında
  ceylanın pınara inişiydik
  göğsüm daralıyor,
  yüreğim kanıyor,
  olmasaydı sonumuz böyle.
  
  “birer yolcuyduk aynı ormanda kaybolmuş
  aynı çıtırtıyla uyanan birer serçe
  hep aynı yerde karşılaşırdık tesadüf bu
  birer tomurcuktuk hayatın kollarında
  birer çiğ damlasıydık
  bahar sabahında gül yaprağında
  dedim ya;
  hiç yoktan susturuldu şarkımız
  yüreğim kanıyor yüreğim kanıyor
  bitmeseydi... bitmeseydi bizim öykümüz böyle”
  
  göğsüm daralıyor
  yüreğim kanıyor
  olmasaydı sonumuz böyle.
• tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
  hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
  bütün iş tahirle zühre olabilmekte
  yani yürekte.
  
  meselâ bir barikatta dövüşerek
  meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
  meselâ denerken damarlarında bir serumu
  ölmek ayıp olur mu?
  
  tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
  hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
  
  seversin dünyayı doludizgin
  ama o bunun farkında değildir
  ayrılmak istemezsin dünyadan
  ama o senden ayrılacak
  yani sen elmayı seviyorsun diye
  elmanın da seni sevmesi şart mı?
  yani tahiri zühre sevmeseydi artık
  yahut hiç sevmeseydi
  tahir ne kaybederdi tahirliğinden?
  
  tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
  hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
  
  nazım hikmet ran
• yarın çok geç olabilir sevgilim
  
  1
  en çok istanbula benzeyen gözlerini sevdim
  gözlerinde devrik cümleler gibi bakan kederi
  esirgeyen bağışlayan aşkın adıyla başladım sana
  erkekliğim bedeninde kimbilir kaç kez hatim indirdi
  kimbilir kaç kez yazdım kendimi arka sayfalarına hayatının
  faili meçhul bir cinayet haberi gibi
  
  kırlangıç fırtınalarına benzeyen yüzünü sevdim
  jilet yansıması gibi yüzüme çarpan yüzünü
  yüzünün avuçlarımdaki yasa dışı hüznünü
  hani geceyarıları gökgürültülerine kulak kabartır gibi
  hani bir ırmağın kendini denize dökmesi gibi
  hani iki arada bir derede telaşlı sevişmeler gibi
  hani anlarsın ya suçüstü bir aşk gibi
  bulup bulup yitirmeyi sevdim seni
  
  ustura suskunluğuna benzeyen ellerini
  bana olmadık şeyler düşündüren ellerini
  beni içimin gizlisinden alıp her karartma gecesi
  en argo şiirlere rehin bırakan ellerini sevdim
  bana bu kenti bu ülkeyi ve bu dünyayı
  bana bu en ahlaksız çağını zamanın
  bana güneydoğudaki çocuk ağlamalarını unutturan
  dokunduğun heryerinde bedenimin
  sigara yanığı tırnak çiziği yaralar açan
  bana kendi uçurumlarında çığlıklar yakıştıran
  ellerini sevdim
  
  aruz veznine benzeyen yalnızlığını sevdim
  ben senin kendi yalnızlığında
  iş çıkışlarındaki caddeler gibi çoğalmanı
  cuma akşamları beyoğlunun çalgılı sokakları gibi
  bir korsan gösteriye dört koldan katılmak gibi
  içimde kalabalıklaşmanı sevdim
  çocukluğuma benzeyen yalanlarını
  yalanlarında yakaladığım gerçeklerini
  gerçekler ki zaten saatli maarif takvim yapraklarının
  arkalarındaki maniler gibidir bu ülkede
  ülkelerini sevdim her gidişinin ardındaki mide kanamalarımı
  nöbetçi eczanelerin uykusuz kalfalarıyla korkuttum
  korkularını da sevdim
  düşmemek için bir elinle sımsıkı tuttuğun
  merdiven korkuluklarına benzeyen korkularını
  mutedil dalgalı denizlere benzeyen sevişmelerini
  sevişmelerindeki acemi dilsiz alfabesini
  patladı patlayacak bir fırtınanın tam ortasında
  kendini ölüme bu kadar genç hissetmeni
  senin gecikmelerini sevdim
  
  tebdil-i kıyafet beni sevmeni sevdim
  dudaklarında bir karanfil gibi ısırdığın fahişe gülüşünü
  komisyon vermemek için bir otobüs durağında
  tam on altı yerinden bıçaklayıp kaçarak pezevengini
  sadece kendin için sattığın gülüşünü sevdim
  bir şiire benzeyen uzaklıklarını sevdim
  yalnız denizlerde kürek çektiıim uzaklıklarını
  bir mülteci gibi bana hep ülkemi özlete
  kendimden kaçtıkça seni bulduğum
  sana gittikçe kendime vardığım uzaklıklarını
  imkansızlığını sevdim
  
  ben seni arkamda bırakacağım en son sözcük gibi
  ben seni bir intihar gibi sevdim
  2
  
  ben senin gözlerini daha önce de gördüm
  hani ter kokulu bir belediye otobüsünde
  cüzdanını çarptığım kadından kaçarken
  sırtımdan vurulup da ellerine düşmüştüm ya
  hani bileklerimi jiletlediğim bir akşam
  başucumda oturup saçlarıma dokunmuştun
  aramızdan imkansız şarkılar geçiyordu
  çocuk bahçeleri gibi umutsuzdun
  
  ben senin gözlerini daha önce de gördüm
  hani ıssız bir sokağın yankılanması gibi
  hani son dizesi henüz yazılmamış bir şiir gibi
  dudaklarımdan uzak okyanusların bütün mavisini
  dudaklarımdan söyleyemediğim bütün sözcükleri
  bir öpüşte çekip almıştın ya hani
  
  ben senin gözlerini daha önce de gördüm
  hani birinci şube kapısında dipçiklendiğim akşam
  hani bir paket sigara için yeni pabuçlarımı sattığım akşam
  hani bir gülüşüne gül olduğum akşam
  hani bir damlasına gözyaşının la ilahe illallah
  bin dolunayı kurban ettiğim akşam
  hani yaklaştıkça kendine doğru kaçan bir ufuk
  dokundukça kendine kapanan bir kapı
  uçurumlarında sesimi yitirdiğim bir çığlık
  ve suskunluğunda burnumun direğini sızlatan
  zifiri karanlığında kendimi aradığım bir çocuk
  
  ben senin gözlerini daha önce de gördüm
  ben senin gözlerinde daha önce de öldüm
  3
  bu şehri benzetebildiğim kadar sana benzettim
  en sensiz gecelerimde rum batakhanelerinde girit rakısı içtiğim
  sabahlara kadar sokaklarında ana avrat dümdüz gittiğim
  denizlerine kustuğum caddelerinde yittiğim bu şehre
  meydanlarında on bin ağızdan on bin lanet ettiğim
  köprülerinde ateşler yakıp aşka boyun eğdiğim
  çingene rengi şiirler söyledim diye polislerine rüşvet verdiğim
  karakollarında körkütük kan işediğim bu şehre
  gündoğumlarında salya sümük ağlayıp kendime geldiğim
  kalbimi varoşlarına sığdıramadığım bu şehre benziyorsun
  sen çaresizliğimin jilet yarası
  annemin konfeksiyon atölyelerindeki hüznünü öğüten
  şehir hatları vapurlarında çocukluğumu sattığım
  iki yakasını biraraya getiremediğim bu şehre benziyorsun en çok
  uğruna bileklerimi kestiğim orospulara benziyorsun
  imkansızlığın anlamı kadar imkansızsın artık
  kalbime dinamitler döşüyorsun
  4
  
  geçmiş bir zamandı kalabalıktık
  gelincik tarlalarında bahar çağrıları gibiydi yüzün
  hayra yorulmayacak düşler gibiydin
  bir ayeti ezberler gibi ezberliyordum yüzünü
  sen susuyordun
  kuşatılmış bir kent nasıl susarsa öyle
  elimi kolumu sallaya sallaya dolaştım senin o ıssız caddelerinde
  dilimde dinamitler patladı öyle doluydum ki
  uzatsam ellerim göğe değecekti sanki
  
  gökyüzüme dokunsan ağlayacatın
  mavinin kaç tonu var bulutlardan öte
  ağladığın zaman anlayacaktın
  
  çığlık çığlığa sevişmeler gibiydin
  dağ koyaklarında eşkiya ateşleri gibi gizli
  ve namlu yatağında sabırsız bir mermi kadar gerçektin
  sendin
  senin ellerindi akdenizdi
  senin gözlerindi bir balıkçı teknesi gibi heyamollarla geçip gitti
  sendin
  hiçliğimin ilk gecesiydin
  
  olmadık şarkılar dinliyorum şimdi
  en ölümcül intiharlar besteliyorum uykulardan uyanıp
  zaman zaman mavi yüzlü çocuklar adıyorum tarihe
  sonra susuyorum
  sonra mutlaka bir şiirle bağırıyorum seni
  
  bütün umutsuzluğumu
  bir mayın patlaması gibi gibi bin parçaya ayır
  yarın olsun
  sen ol
  gözlerin olsun
  ve hep olsun
  aşkın hiçliğimin önüne barikatlar kursun
  ne dersin
  yolundan dönebilir mi bu kurşun
  5
  
  işte yine gittin
  ortalığı toplamadım
  karnımı doyurmadım yağmura bile aldırmadım
  örneğin darmadağın ettiğin alnım
  yaktığın ateşin koru
  yatağıma bıraktığın deniz kokusu
  ve kalbimden silmeyi unuttuğun parmak izlerin
  öylece duruyor cinayet delilleri olarak
  kanıtlasın diye yokluğunu aklında bir yerlerde yüzde hesapları
  ondalık kesirler ve enflasyon oranları
  toplanıp çıkarılamayacak
  bölünüp çarpılamayacak kadar karmaşık
  hiç bilinmeyenli bir denklemi çözmek için
  sözlüye kalktım
  aşkın kare kökünü aldım sen çıktın
  ezbere anlattım bütün intihar yöntemlerini
  ve bütün matematik kuramlarında
  sıfırın kendine bölünemediğini
  
  herşey bir hesap hatasıydı
  yani oradan bakınca vardın
  buradan bakınca yoksun
  alnımdan güvercinler havalanıyor görmüyorsun
  dudaklarım ne zaman bir sözcüğe dursa
  kalbim iki rekat aşk için kıblene dönüyor bilmiyorsun
  zamanı bin parçaya bölüyorum her sabah
  her parçaya bin gül ekiyorum koklamıyorsun
  avuçlarımda ormanlarını biriktiriyorum
  dağlarına çıkıyorum yağmurlarını yağıyorum
  ırmaklarını döküyorum okyanuslarıma duymuyorsun
  bütün fiil çekimlerimi senin öznene
  bütün aylarımı senin gecelerine
  bütün sabahlarımı senin alnına
  ve bütün sancılarımı seni doğurmaya adıyorum
  katlime ferman çıkarıyor gözlerin
  şiirler tutukluyor ellerimi anlamıyorsun
  kendimi sırtlayıp apansız giriyorum hudutlarına
  mayın tarlalarında acemi bir asker gibi
  nasıl bir telaş içinde kalbim
  nasıl firar ediyorum kendimden yakalamıyorsun
  seni hep büyük harflerle düşünüyorum parantez içinde
  ve hep adını tanrının adıyla yazıyorum okumuyorsun
  bir denklemin en bilinmez noktasına koyuyorum seni yakışıyorsun
  kılıçtan geçirilmiş bir ordunun son neferi gibiyim
  yorgun ve terli suskun ve aç mahçup ve yenik
  bir sabah ezanı gibi dolaşıyorum sokaklarda
  - abonman vay bilet vay
  yüreğim dolunay
  6
  
  sırtımda iki bıçak yarası
  birbirini bulamayan iki ırmak yatağı
  ve yağmurun camlarda bıraktığı
  jilet kesiği su yolları gibiyim şimdi
  bir cinayet dolaşıyor ki parmaklarımda öyle kalleş
  ne zaman yokluğuna açsam gözlerimi
  ellerim şairliğimi ispiyonluyor kağıtlara
  sabıka kayıtlarımın arasında unutulmuı bir kadın
  bulut yüzlü gök yüzlü yağmur yüzlü
  yazsam hiçbir şiire sığmaz
  yazmasam ellerimde kalır hüznü
  
  7
  
  avuçlarını bir yokluğa benzetirdim
  ve ne zaman avuçlarına sığınsam
  aşka ve hiçliğe dair kederler gelirdi aklıma
  
  hiçliğe dair kederler gelirdi aklıma
  aklıma gelen başıma gelirdi
  sen giderdin
  sen gidince ben de giderdim
  biterdim
  
  ben bütün başka kadınlarda seninle sevişmiştim
  seviştiğim bütün kadınlarda seni sevmiştim
  
  gün ortalarında ateş böcekleri kadar yalnız ve sahipsizim
  artık gitme
  yokluğuna uzamasın ellerim
  
  8
  
  bir göçmen türküsü gibi sevdim seni
  bir vatan nasıl özlenirse öyle özledim
  çingene kızların ceyizleri kadar rengarenk
  bıçkın delikanlıların yürekleri kadar yalansız
  ve anamın ak sütü gibi helaldim sana
  şimdi terkedilecekse bir sehir
  senin gibi terkedilmeli
  bir yaranın kabugunu kanatır gibi
  bir martı havalanır mı dudaklarımın arasından
  maviye keser mi hüznüm
  bırak bu dalgalar kırılsın dilimde
  kan tadında bir bakış olsun yüzüm
  9
  
  rezil rusva oldum şiirlerime uykusuzluktan
  beynim kalbime yaylım ateşler açıyor şimdi
  öyle yoksun öyle yoksun ki
  içimde bir vatansız gibi dolaşıyorsun
  şakaklarıma dayadığım bir revolverin
  son kurşunu gibi saklıyorum seni
  ben burada dudaklarımı ısırıyorum
  sen orada kanıyorsun
  sen kanadıkça bana benziyorsun
  ben kimselere anlatamadıkça ellerini
  sen bile ben olduğunu bilmiyorsun
  
  10
  
  bir hiçliğe demir atmıştık seninle
  ışıklarımız sönüktü pusulamız bozuk
  bir kere bir olalım demiştim eşittir birdi
  kendine bölünemeyen tek sayıydı o unutmuştuk
  beyoğlunun arka sokaklarındaydık
  belki de beyoğlu bizim arka sokaklarımızdaydı bilinmez
  nefeslerimizde nasıl bir anason kokusu
  ve gülücüklerimizin arkasında nihavent makamında kanayan
  nasıl fitil işlemez bir şiş yarasıydı hüzün
  yağmur arabesk bir şeydi bu saatlerde içimize işliyordu
  sen siyanür buharı gibi dolaşıyordun içimde
  yasaklanmış afişler gibiydi yüzün
  yüzünde bir serçe kendine uyandı bir tek ben gördüm
  bu yüzden benim bile umurumda değildi artık
  bir mayıs bin dokuz yüz yetmiş yedide
  bu sokaklarda kaç kez öldüğüm
  
  11
  
  ben sana bir uzun yol şöförü gibi geldim
  gözlerimden şerit şerit akıyor hala serseriliğim
  üç kağıtçılara uykumu kaptırdım yankesicilere şarkılarımı
  şarkılarım ah çocukluğumun allı güllü şarkıları
  güldüm mü bu yüzden bir çocuk gibi gülerim
  ve kimseler görmez benim dışıma ağladığımı
  (artık suskunluğu kendinden menkul bir aşkız
  aşkın hiçliğe vardığı noktadayız)
  ben senden bir uzun yol şöförü gibi gidiyorum
  cantamı topladım artık arkama bile bakmıyorum
  hangi kapı daha yakındır bana bilinmez
  hangi deniz daha uzak
  kalsam
  gözlerin beni sırtımdan vuracak
  
  12
  
  yağmur yağıyordu
  bütün aşk siirleri böyle başlar biliyorum
  ama yalanım yok yağmur yağıyordu
  bir tek ben ıslanıyordum
  (bir ateşi beraber koruduk rüzgardan
  avuçlarımızda bir yerlerlerdeydi aşk
  bir sigara içimlik zaman kadar yakın
  aramızdaki masa kadar uzak)
  dokuz kalibrelik iki mermi çekirdeği gibi
  ceplerimi ısıtıyorsun şimdi
  yastığımın altında ruhsatsız bir silahsın sen
  bütün aramalardan saklıyorum seni
  13
  
  kalabalık bir sokağında yürüyorduk zamanın
  omuzlarımız çarpıştı bakıştık
  ben gözlerindeki yalazı çaldım kimse görmeden
  sonra arkama bile bakmadan kaçtım
  
  senin arka sokaklarında arıyorlar beni
  kalbim sabıkalı
  adım komiserlerin uyurken bile aklında
  sen gözlerindeki yalazı çaldırmış bir mağdursun artık
  ihbar ediyorsun beni karakollara
  
  iki şişe şaraba satacağım seni
  biri rüşvet olsun polis amcalara
  
  14
  
  ben orospu kasıklarda uyumuşum dokuz ay on gün
  hangi genelevin hangi odasında hangi uykusuz şöför
  çarpıştıysa anamın dölyolunda bilinmez
  dna testlerinden dna testlerine koşmuş kadın
  ille de bir babam olsun diye
  her ne kadar kimyasal yapıları birbirine benzese de gözyaşlarımızın
  benimkiler biraz daha piçtir sevgilim
  gerisi inleyen nağmeler
  gerisi uzun hikaye
  
  kafa kağıdımdaki baba adım beyoğludur
  bana sorarsan tüm istanbul geçmiş kadının üstünden ya neyse
  gözlerim üçüncü sınıf muhallebici dükkanlarının
  sinekli vitrinlerinden yansıyorsa sevgilim
  ceplerim gönlüm kadar zengin olmadı benim
  gerisi zil zurna sosyalizm
  gerisi uzun hikaye
  
  sana viski bardaklarının üzerindeki parmak izlerini anlatmış mıydım
  ucuz viski bardaklarının üzerindeki parmak izlerini
  anam konsomasyona giderdi üç kuruş beş paraya
  assolistler gerdan kırar göbek oynatır
  ben bally koklardım hayat bilgisi niyetine
  sana bally kokusunu anlatmış mıydım sevgilim
  gerçi gerisi halusinasyon
  gerisi uzun hikaye
  
  bana bu çatal dil babalarımdan mı kalma
  muhtemelen aşıktı onlar da yattıkları her orospuya
  belki de bu yüzden bir denizim olmadı hiç
  süslü püslü yelkenliler düşünemedim hiç
  oysa ben ölmeyi böyle anlamıştım
  oysa ben bu martıları senin için ağlamıştım
  senin için hazırlamıştım dölyollarımda hayatı
  mesela sular gibi çocuklar doğuralım diye
  mesela suları maviye boyayalım diye
  susalım diye be sevgilim anlarsın işte
  en kurak yerlerimizde birbirimize susayalım diye
  kendimi senin mecburi istikametlerinde mi yitirdim
  işte gerçek bu sevgilim
  gerisi uzun hikaye
  
  15
  
  gözlerindeki istanbulu gördün mü nina
  ben gördüm
  istanbul ya bu
  sokar böyle her şarkıya burnunu
  yürek desem artık modası geçmiş bir laf
  kalp desem mayın tarlası
  alkol acemisi bir yeni yetme gibi içimin
  en olmadık yerlerine anason kusuyorum nina
  bütün sözcükleri jiletliyorum bu akşam aç parantez
  elma dersem cık armut dersem çıkma
  
  istanbul ya bu
  hani o en orospu halini bilirsin ya istanbulun
  hani arkadan vuracakmış gibi bakar ya adama
  parantezi kapat nina
  gözleri istanbulun en kalleş haliydi
  benim ellerim kaburgalarımın arasında
  ve iş işten çoktan geçmişti
  
  bu dilde bir şiir yazmamıştım hiç
  ağzımda kükürt gibi çiğnememiştim sözcükleri
  kıl kadar yalanım varsa namerdim nina
  ne me quitte pas... ne me quitte pas
  16
  
  yarın çok geç olabilir sevgilim
  mesela yarın ben ölebilirim
  ağır ağır demir alır gibi limanından yaralı bir gemi
  kıyısız bir denize açılabilirim
  artık ne bir fırtına anlatabilir beni sana
  ne de alelacele seviştiğimiz zamanların tehlikesi
  yarın kendimi bir yaprak gibi dökebilirim sonbahara
  yarın kendimi bu şiir gibi kanatabilirim
  
  yarın çok geç olabilir sevgilim
  yarın çocuklarımız bile olamayabilir
  gülüşlerini şimdiden sana benzettiğim
  gülüşlerini şimdiden dudaklarına armağan ettiğim
  denizlere gebe kalamayabilirim
  
  yarın çok geç olabilir sevgilim
  bir kılıç kınından sıyrılıp boynumu vurabilir
  bir kent bütün sokaklarımla beni alıp götürebilir
  yarın çok geç olabilir sevgilim
  bilirsin tahammüle kısıtlıdır serseriliğim
  öyle deli sevişmeler adadım ki ben sana
  yarın çok geç olabilir
  
  17
  
  sana bütün insanlığımla gelmiştim
  kavgalarım yenilgilerim ve bütün varoluşlarımla
  dilimde artık unutulmuş eski bir denizci lehçesi
  yüzümde hep vedalaşır gibi bakan gözlerimle
  yalansız riyasız ve dolambaçsızdım
  sana bir dağ getirmiştim küçük bir dağ
  henüz doruklarına çıkılmamış
  sana bir ülke öyle bir ülke ki
  sokaklarında çarpışıp
  ölmeyi deneyeceğim şimdi
  
  en terbiyesiz şiirlerle seviştim her gelişinde
  her gidişinde intiharlar özledim
  bekleyişlerinde eskiyen yüzüm
  yağmurlar biriktirdi her mevsimden
  uzun upuzun bir köprü oldum önünde
  geç beni yürü beni bul beni diye
  
  yenildim
  dünyanın bu en aşifte yüzünü
  asil bir duruş gibi yüzüme yakıştırmayı
  yalanları yalanlarla dölleyip sahte cümleler kurmayı
  ve plastik aşklar yaşamayı beceremedim
  ucundan kenarından tutmaktansa
  bir kez dokunup yanacağım seni
  doğmamış bir çocuğu yetim bırakıp
  ölmeyi deneyeceğim şimdi
  
  uğur özakıncı
  
  şiir dediğin budur işte..
• güçlü bir el silkeledi beni sonra
  sanırım tanrı’nın eliydi.
  sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.
  binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi,
  çok şey görmüşüm gibi,
  ve çok şey geçmiş gibi başımdan,
  ah...dedim
  
  didem madak
• gidişini öperek uyandırdım bu sabah ayrılığı.
  fırından yeni çıkan bekleyişler satın aldım.
  kırmızı mavi ekoseli yalnızlığımı serdim masaya.
  manzaraysa ayrılığa sıfır!
  işte herşey hazır.
  ...acılarımla iki lafın belini kırdık.
  yokluğunda bir kuş sütü eksik.
  yalnızlığım ve ben...
  seni çok bekledik...
  
  cemal süreyya
• ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması.
  ne kötüdür an kadar yakın bir asır kadar uzak olması.
  ve bilir misin ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması
  ” ben ” deyip susması, ” sen ” deyip ağlamaklı kalması…
  
  nazım hikmet
• bugün karşıma çıkan bir şiir!
  
  sâkîden mest almış mestane isen
  terk-i ziynet eyle divâne isen
  gönül semâsına pervane isen
  o yârin uğrunda hep yanmak lâzım. ^*