hayatta ben en çok annemi sevdim

• bir adamı deli gibi özlemeye emanet edilmiş son bir kaç gecedir annemi sevmeyi/anmayı/özlemeyi unuttum; affeyleye! sahi affeder anneler herşeyi değil mi? öyle bir seviyorki; elin ayağın oluyor uzuvsuzsan, şefkat oluyor yalnızsan... kimseler sevmiyor misal seni; katilsin, canisin olmadı birilerini derde garkeylemişsin... sevdasıyla geliyor o, kucağı daimi açık. canın sargısı; mesela kulunçların ağrıyor bir grip sonrası, "yat sen evladım" diyor, gözleri ağlamaklı. ya da bir ateşli gecenin iğrenç kabusundan "yavrum" diyerek uyandırıyor seni, tuz değil, biber değil "hayat" oluyor geceleri. içine döküyor her derdini, arada söylense de sen yaşıyorsan alıyor sahici nefesi...
  uzağındayım şimdi; çok! kaç zaman oldu göremiyorum. uzaktayken keyifle pek anamıyorsun anneyi; özlemek biraz arabesk zeminli. derecik yolundan gelirken teypte bir "pencereden kar geliyor..." ezgisi, annemsizim, gurbetteyim, canım da fena yanıyor, dökülüyor yaşlar sicim sicim... arasam, acısını ikiye katlicam! varsın olsun diyorum, bir başına ağla. o eşsiz insana kıyma; tut sesini, durdur kendini...
  
  bu bakınız boş kalmasın dedim gece gece.
• abdülkadir budak'ın can yücel'in hayatta ben en çok babamı sevdim şiirine naziresidir. bir kısmı:
  
  "annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi
  anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi
  saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara
  kokusu kalmıştır diye kapandım odalara"
• değerli şair abdülkadir budak'ın nazire şiiri.
  tamamı şu şekilde:
  
  hayatta ben en çok annemi sevdim
  
  can yücel'e nazire
  
  ona göre baştan beri iflâh olmaz biriydim
  babam korkuydu bana, annem yürek serinliği
  en sevdiği oğluydum -bana hep öyle gelirdi-
  uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştim
  hayatta ben en çok annemi sevdim
  
  sözümona büyümüştüm, ekmek getirirdim eve
  annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi
  anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi
  saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara
  kokusu kalmıştır diye kapandım odalara
  
  kıyamazdı bilirdim şiirler yazan oğluna
  sevgilim terkedince benden fazla ağlardı
  istiridyeydi annem, içinden inci çıkardı
  hergün daha da büyüyor yüreğimdeki yırtık
  annemi anılarda bile bulamıyorum artık
  
  babamın hemen ardından gitmesi gerekmezdi
  evinin badanasını yarım bırakıp erkenden
  o gün bugündür bana gülden önce gelir diken
  dedim ya anahtarını yitirmiş bir kilidim
  hayatta ben en çok annemi sevdim