-
(bkz: do not panic)
-
kabullen, atak geldiğinde derin nefes almaya çalış. sigara ve alkolden bi dönem uzak dur ve muhakkak bi uzmandan yardım al. korkma yalnız değilsin.
-
bilişsel davranışçı terapi
-
meditasyon yap.
ben böyle kurtuldum. başlangıçtı. -
o an ne yaşadağının farkında olmak panik atağın en büyük düşmanı olabilir. en azından bende işe yaradı. bir insan kalp krizini kaç kez yoğun geçirebilir ki. uykuda farketmeksizin geçirilen krizlerden bahsetmiyorum. lan ölüyorum bu sefer bu iş bitti dedirtecek bir krizi kaç kez atlatabilirsiniz ki... bir keresinde de lan bu kalp krizi değil bildiğin panik atak yeter be deme noktasında durursanız hayat daha çekilebilir hale gelmeye başlayabilir. üç kez büyük kalp krizi hissinden de sağlam çıkınca sonuncusunda yaşarken acile kendimi atıp da hiçbirşey çıkmayınca panik atağa panik yaşatmaya karar verdim. mutluyum.
sorumluluk sizin. ben ömrüm boyunca geçireceğim onlarca fake kalp krizi hissi yerine bir kere göze aldım bunu. ya gerçek kalp krizi olsaydı ne yapardın sorusuna verecek cevabım yok. risk aldım.
sözün kısası panik atağın kendisi yarattığı panikten daha korkaktır. o an yaşadığınız şeyin panik atak olduğundan eminseniz ensesine bir şaplak indirmekten çekinmeyin. sizi en fazla birkaç kez daha rahatsız edecektir. bir iki tokattan sonra konu kapanır.
ama yaşadığınızın panik atak olduğundan emin değilseniz her türlü tıbbi yardıma inatla başvurun. -
2017 zeytinli'de festival alanının tam ortasında kalp krizi geçirdiğimi zannedip acile kaldırıldım. doktor sırıtarak panik atak kardeş bir şeyin yok dedi. bütün arkadaş grubuma rezil oldum aq
o gün bir karar verdim. bir daha kalbim yerinden çıkıp kriz geçiriyorum dese doktora gideni gibeceklerdi. gitmedim
he kriz vurmadı mı, vurudu tabi. sözümü tuttum ve atakların kendi kendine geçmesini bekledim. başarılı da oldu. 2 yıldır herhangi bir çarpıntı bile hissetmiyorum -
gecmis olsun oncelikle. biraz negatif kendi deneyimlerimden bahsetmiism. ikinci paragrafta da tavsiye var. ^^
hala geri gelir mi korkusu yasadigim birkac yil önce hepten en ağır zamanlarını gecirdigim bir olay bu panik atak. gece uyuyamiyordum nefes alma problemim daha çok o zamanlardaydi. yakın zamanda yine bir kötü hissetme başladım ama üstesinden geliyorum. stresli bir hayatım oldu bir de hep. yani ben de pek tavsiye veremiyorum maalesef ama sizi anlıyorum. kalabalık amfilere girmek o kadar zor ki, kalbim ağzımda sınavlarıma girdim (sinavlar yuz yuze) online dersler aldım hep. bunu aşamadım. terapiye başlayacağım ilaç da düşünüyordum. bir de çok değişik bir versiyonu var bende, çığlık atma isteği. o sekilde tezahür etmişti, toplum içinde rezil olacağım korkusu vs harika bir hayatım var. ama atak geçirmiyorum. (ya da düşük düzeyde de olsa nefes problemleri vs hala yasayabiiyorum aslinda ciglik hariç yaşadım da gayet) kendi hayat hikayemi gereksiz yere anlattim ama, cidden yasayan bilir gibi geliyor. dünyanın en yalnız insanı gibi hissediyordum. korkunç bir hapishane.
terapist için okulların merkezlerini aramak düşünülebilir ya da supervisyon için sembolik ücretle terapi verenler oluyor. ınstagramda karşıma çıkıyor bazen. birilerini buldum gibi ama kararsız kaldım erteleyip durdum. eylüle kadar ertelemeden başlamayı düşünüyorum. çok erteledim. kitaplar bir yere kadar yardım etti bana bence siz de ertelemeyin pek. belki birkaç isim araştırıp yazabilirim size ben de. kolaylıklar ve ferahlık diliyorum. şöyle huzursuzluğun olmadığı bir yer. -
atak başlayacağını hissettiğiniz an imkanınız varsa dışarı çıkıp hızlı hızlı yürümeye başlayın. bende çok işe yaradı. onun dışında düzenli spor yapın arkadaşlar.
-
stresten uzak dur. kaygıdan kurtul.
-
öncelikle çok geçmiş olsun, gerçekten çeken bilir çok kötü bir rahatsızlık.
yıllar önce annem de bu sıkıntıyı yaşadı. bilmiyorum türkiye'deki kadınlarda yaygın mı ama yakın bir arkadaşı da aynı durumdaydı.
beraber doktora gittiler, doktor bunlara bir iki ilaç vermiş göndermiş. aldım karşıma konuştum " anne bak bu haplar sadece seni uyutur, sakinleştirir ama sıkıntını çözmez. beyninde bir yara yok ki iyileştirsin. bunlardan fayda bekleme. bu dozlara alışacaksın sonra yine kötü kötü düşünmeye başlayacaksın sonra dozunu artıracaksın böyle böyle devam edecek"
belki doğru belki yanlış ikna ettim, içirmedim hapları. mümkün olduğunca onunla hergün konuştum, panik atak ile ilgili iki tane kitap aldım beraber okuduk. kitaplar ona çok iyi geldi. belki kitapları dışardan objektif biri gibi gördü bilmiyorum ama nihayetinde her olayda en kötü sonucun yaşanmayacağını yada kötü şeylerin sadece onun başına gelmediğini hatırlamış oldu tekrardan.
sonuçta aynı evde olunca sıkıntıyı biliyorum. önce anneannemi kaybettik ki annem ona çok düşkündü, birkaç yıl sonra da hiçbir hastalığı olmayan babamı uykuda kaybettik. ondan sonra başladı ölüm korkusu.
çok şükür şimdi annemin bir sorunu yok en fazla evhamlı diyebiliriz ama eskisi ile hiç alakası yok. şöyle söyleyeyim o zamanlar yolda karşıdan karşıya geçemeyen, ikili taraf da bomboş oluna kadar bekleyip sonra da koşa koşa geçen kadın bugün otobüsle tek başına istanbul'dan balıkesir'e gitti.
arkadaşı ise ilaç dozlarını artırmıştı en son duyduğumda. bilmiyorum alakası var mı ama bir de kedilere sarmış, evde 4-5 tane kedi besliyor şimdi. biz belki şanslıydık belki ileri derece bir rahatsızlığımız yoktu, herkes için de etkili olmayabilir ama kesinlikle en büyük ilaç konuşmak ve o insanın psikolojisi rahatlatmak bana göre.
---
belki faydası olur diye kitapların adlarını yazayım dedim ama bulamadım. bulamadığıma da sevindim bir yandan esasında. o konuyu kapatmışız demek ki. bulursam en başa editlerim. tekrar geçmiş olsun.