gecmis olsun oncelikle. biraz negatif kendi deneyimlerimden bahsetmiism. ikinci paragrafta da tavsiye var. ^^
hala geri gelir mi korkusu yasadigim birkac yil önce hepten en ağır zamanlarını gecirdigim bir olay bu panik atak. gece uyuyamiyordum nefes alma problemim daha çok o zamanlardaydi. yakın zamanda yine bir kötü hissetme başladım ama üstesinden geliyorum. stresli bir hayatım oldu bir de hep. yani ben de pek tavsiye veremiyorum maalesef ama sizi anlıyorum. kalabalık amfilere girmek o kadar zor ki, kalbim ağzımda sınavlarıma girdim (sinavlar yuz yuze) online dersler aldım hep. bunu aşamadım. terapiye başlayacağım ilaç da düşünüyordum. bir de çok değişik bir versiyonu var bende, çığlık atma isteği. o sekilde tezahür etmişti, toplum içinde rezil olacağım korkusu vs harika bir hayatım var. ama atak geçirmiyorum. (ya da düşük düzeyde de olsa nefes problemleri vs hala yasayabiiyorum aslinda ciglik hariç yaşadım da gayet) kendi hayat hikayemi gereksiz yere anlattim ama, cidden yasayan bilir gibi geliyor. dünyanın en yalnız insanı gibi hissediyordum. korkunç bir hapishane.
terapist için okulların merkezlerini aramak düşünülebilir ya da supervisyon için sembolik ücretle terapi verenler oluyor. ınstagramda karşıma çıkıyor bazen. birilerini buldum gibi ama kararsız kaldım erteleyip durdum. eylüle kadar ertelemeden başlamayı düşünüyorum. çok erteledim. kitaplar bir yere kadar yardım etti bana bence siz de ertelemeyin pek. belki birkaç isim araştırıp yazabilirim size ben de. kolaylıklar ve ferahlık diliyorum. şöyle huzursuzluğun olmadığı bir yer.