• son zamanlarda aklımla vicdanımın mukayese ettiği durum. bazen düşünüyorum insanın cildirmasi gerektiği olaylarda sessiz sakin, aslanın ağzındaki ceylan bakışı gibi bir sürat ifadesi bön bön insanın suratına bakıyorlar.
    örnek sacma gelebilir ama ne bileyim (bkz: elazığ depremi) ya abi çoluk çocuk üşüyor, aç susuz. evin barkın yıkılmış. hala gelene mutluyuz huzurluyuz diyorsun bu nasil bir pişkinlik, vurdun duymazdık. ulan yak yık sana ortalığı kaldır artik su başını bağıra çağıra isyan et artik.
    yani demem o ki çoğu zaman empati yaptığım zaman hakikaten içinden cikamadigim olaylar ama her şeyin sonunda bu şekilde sessiz kalamiyacagima varıyor sonuç.
    sadece ilgimi çeken 2 detay, bunun gibi binlerce örnek var, adam 3 çocuk sahibi yuvası darma duman olmuş sokakta yaşıyor hala akp mhp diyor kafasına sokrandigim. yani aklıma geldikçe sinir oluyorum.
    toparlamam gerekirse boyle ciddi bir kitle var, onları gördükçe öyle baka kalıyorum artik.
    yanlış mı düşünüyorum bilemedim.
hesabın var mı? giriş yap