çılgın hüzünlü

• çılgın-hüzünlü: yazar olsaydı oğuz demiralp onun hakkında eleştirel deneme yazardı, hayvan olsaydı "kahır çeken mekkari katırları" gibi olurdu, ama o şiir oldu: turgut uyar yazdı.
  -- entry bitti. gerçekten bitti. ellerine bakabilirsin artık.
• “...
  çünkü yaşamak gibi bir şeydi yaptığı
  anasız bir tay gibi coşkun ve hüzünlü
  akşamın dinginliğini otluyordu o zaman
  
  her sabah denize çıkar, bir elma yerdi
  hüznünü ve çılgınlığını elmanın
  gözünü yumsan ağzında duyarsın
  
  -ellerine bakma artık
  çünkü kar yağıyor
  çılgın hüzünlü-
  
  büyük kentleri düşünse de rahatlasa
  işte her şey nasıl haince karıştırılmış
  kirli çamaşırlarla sabunlar ayrı semtlerde
  saatin sonunda meydan
  suyun sonu ilerde
  böyle yaşamak zordur elbet anlıyorum
  çılgın ve hüzünlü
  
  çünkü bakışları yazda geçmiş bir geceyi andırıyor
  yaşanmış mı temmuzda mı belli değil
  çılgın ya da hüzünlü
  
  şimdi dolaşıp duruyor aramızda
  kıpkırmızı bir duygu olarak
  doğudan batıya bir güz halinde
  çılgın ve hüzünlü
  
  biraz dağ yollarını öğrenmesi gerekir sanırım
  kahırçeker mekkâri katırları gibi
  onlar ki hiçbir şeyleri yok
  korkunca çılgın sevinince hüzünlü
  
  -kar dindi
  gerçekten dindi
  ellerine bakabilirsin artık-
  ...”
  
  turgut uyar
  
  büyük saat / yky / 2.b, istanbul şubat 2004 / s.466
• hüznün çılgınca anlatılıp, hissedildiği şiir. ses, şiir ve hüzün arasındaki o müthiş uyum, dünyanın dengesi: çılgın hüzünlü
• bir iç sıkıntısının geçmesi için kar'ın yağmasını beklediğimiz zamanların şiiri.
  "korkunca çılgın sevinince hüzünlü"
  tıpkı bizim gibi.
• -ellerine bakma artık
  çünkü kar yağıyor
  çılgın hüzünlü-
  
  bir (bkz: turgut uyar) şiiri
• "çünkü yaşamak gibi bir şeydi yaptığı"
  
  nasıl bir dizedir bu böyle. kafka 'yı, sadık hidayet'i anımsatan. ben olsam bu dizeyi yazsam gerisini düşünmezdim bitti derdim. bildiğin koca bir şiir. ama turgut uyar olmak böyle bir şey, asıl mesele de bu zaten.
  
  şimdilik burada bırakıyorum. diğer dizeye geçmek istemiyorum, yine geleceğim.
  
  bu iki oldu.
• turgut uyar'ın şiir ahengine uygun okuduğu ses kaydı, çılgın hüzünlü:
  
  kendi sesinden - çılgın hüzünlü
• ben gibi; çılgın gibi, hüzünlü gibi turgut uyar şiiri.
  
  neden mi ben gibi? çünkü “korkunca çılgın, sevinince hüzünlü”
  kaybetmekten korkunca çılgına dönen, sevinince hep ‘biteceğini’ bildiğinden hüzünlü.
  
  neden mi ben gibi? çünkü “kahırçeker mekkâri katırları gibi”
  hayat çokça kasvetli geçince bütün o yükü çekmeye bir katır gerek. bazen küçücük çocukların bile ardına düştüğü, tam da bu vakitler belki, seneler evvel.^*
  
  ben “büyük kentleri düşünse”m de rahatlayamıyorum. artık kar bile yağmıyor buralara. “saatin sonunda meydan”, meydandan evvelki sokakların biri, âh biri..!
  
  “suyun sonu ilerde”, sonu gelmese ya suyun hiç. aksa karışsa bir nehre de nihayetinde erişse bir denize. belki de ‘coşkun ve hüzünlü.’
• turgut uyar'ın şiirlerinden bir tanesi
  
  çünkü yaşamak gibi bir şeydi yaptığı
  anasız bir tay gibi coşkun ve hüzünlü
  akşamın dinginliğini otluyordu o zaman
  
  her sabah denize çıkar, bir elma yerdi
  hüznünü ve çılgınlığını elmanın
  gözünü yumsan ağzında duyarsın
  
  ellerine bakma artık
  çünkü kar yağıyor
  çılgın hüzünlü
  
  büyük kentleri de düşünse rahatlasa
  işte her şey nasıl haince karıştırılmış
  kirli çamaşırlarla sabunlar ayrı semtlerde
  saatin sonunda meydan
  suyun sonu ilerde
  böyle yaşamak zordur elbet anlıyorum
  çılgın ve hüzünlü
  
  çünkü bakışları yazda geçmiş bir geceyi andırıyor
  yaşanmış mı temmuzda mı belli değil
  çılgın ya da hüzünlü
  
  şimdi dolaşıp duruyor aramızda
  kıpkırmızı bir duygu olarak
  doğudan batıya bir güz halinde
  çılgın ve hüzünlü
  
  biraz dağ yollarını öğrenmesi gerekir sanırım
  kahırçeker mekkâri katırları gibi
  onlar ki hiçbir şeyleri yok
  korkunca çılgın sevinince hüzünlü
  
  kar dindi
  gerçekten dindi
  ellerine bakabilirsin artık
• korkunca çılgın sevinince hüzünlü...