gerçeklik

• birden coktur.
  
  sosyoloji, antropoloji ve arkeolojinin yaptigi cikarsamalara/tahminlere gore $imdiye kadar yeryuzunde ya$ayip gocmu$ bulunan insan sayisi yakla$ik olarak 100.000.000.000 civarinda, yaziyla "yuz milyar". i$iklar icinde dinlensin, buyuk ustad arthur c. clarke'in da bu rakamin samanyolu'ndaki yildiz sayisi kadar olduguna dikkat cekmesi aklimda ho$ bir baglanti olarak yer etmi$. demek ki dunyada ya$ami$ olan her insan icin birer yildiz mevcut galaksimizde, tipki gene birer "gerceklik"in mevcut olmasi gibi.
  
  her insanin algisi, zihni, beyni; algiladiklarini tutma, yorumlama ve cikarsama yapmakla yukumlu mekanizmalar oldugundan kelli, her bir farkli algilayan birim kendine has bir gercekligi olu$turur ancak bunu kollektif olarak addeder. tum algilarin toplaminin bir ortalamasi olarak gorur. bunu masaya yatirmak adina renkler ve sesler uzerinden cok yapilan bir metafor vardir. ornek cumle: "mavi nedir? benim mavi olarak gordugum rengi senin nasil gordugunu ben nereden bilebilirim?" ya da "la sesi nasil tinlar? senin la olarak duydugun sesi benim nasil duydugumu sen nasil bilebilirsin?" i$te bu zihnin en buyuk trajedisidir. soru sorup yorumlayan bu mekanizmadan siyrilip bilinc kapisindan bakildiginda orada mavi degil, tum renkler gorulur. la sesinin otesindeki tum frekanslar duyumsanir. bir nokta gelir, renk de, ses de, titre$im de, hareket de, koku da, tat da tek yerde toplanir: sifir.
  
  gerceklik... tek olan, bir olan hakikat'in, varolu$un, enerjinin, kainatin, vahdetin; --bunu nasil isimlendirmek gerektigi gene "gerceklik"le alakali, buna mukabil fazla onem arzetmiyor-- mutlakligi yaninda, biz insanlarin algi kapilarinin acziyet icindeki catlaklarindan iceriye sizanlarla kurdugumuz, kendimizce cok komplike ve tum varligi aciklayabilecek nitelikte oldugunda mutabik kaldigimiz sallantili paradigmalarin toplamina verdigimiz bu isim, magaranin kapisinda arkasi gune$e donuk olarak oturmu$ ve onundeki duvara du$en golgeleri seyrederek hayati cozdugune inanan "uykudaki insan"in me$hur magara metaforuyla kolkola girmi$, platon'a el salliyor sanki?
  
  hakikata sirtini donmu$ koca bir irk, koca bir gezegen. kocaman bir yanilgi. bir omurluk uykunun icine hapsolup kendi kurduklari senaryonun icinde rollerini oynayan milyarlarca insan. geldigimiz nokta birak magaradan cikmayi, arkamizda sonsuzca parildiyan bir gune$ oldugunu farketme noktasindan bile fersah fersah uzaklarda.