kaşlarım gitmiş

• trafik kazası geçiren bir kızın kaza sonrası, bir kamyonetin dikiz aynasından da teyit ederek, sarfettiği cümle.
  
  http://www.milliyet.com.tr/…7453/default.htm?page=1
  http://video.milliyet.com.tr/…di_1_36610.htm?auto=1
  
  edit : kamyonetin dikiz aynası değil ambulansmış.
• gelmiş geçmiş en komik videolar listesini altüst eden videonun en komik sözü. büyük ihtimalle bu cümle yüzünden artık ne zaman bir zincirleme kaza görsem gülmekten çatlayacağım .
• kisilerin osuruk kadar akli olup olmadigini anlayabilmek icin faydali bir cumle.
  misal bu cumleye gulenin osuruk kadar akli yok. kaza-şok-korku filan bunlar hice sayilip bu cumleye gulunuyorsa ben insanin insanligindan bile suphe ederim.
• zamanında geçirdiğim benzer bir kaza sonrası koluma bacağıma bile bakmadan etrafta deli gibi gözlüklerimi aramış bulunca da birden çok üzülüp etrafa toplanan tanımadığım adamlara gözlüğüm kırılmış ya, camı düşmüş demiş idim. oysa gözlüklerimden nefret ederdim. velhasıl, şok denen nane böyledir dostlar. insana ne yaptıracağı belli olmaz. şok anında yapılanlardan kişilik çıkarımı yapılmaz.
• resimde görüldüğü kadarıyla, kanlar içinde çığlık atarken bir zombiyi andıran talihsiz kızın söylediği sözler. görüntüler bir korku filmi sahnesi gibi.
• üniversitede ilk yardımı öğrendiğimiz hocamız, acil durumlarda ilk önce sakin olmamız gerektiğini sıkı sıkı tembihlemişti bize.. birkaç yıl sonra bir çalışma arkadaşım kucağıma bayıldığında, tevafuk işte, aynı hoca yanımdaydı yine.. yardım etmesi için kendisine baktığımda, neredeyse o'nun da heyecandan bayılacağını görmüştüm.. teori ile pratiğin farkı iyice belirginleşmişti o gün gözümde.. hele ki acil durumlarda.. öyle anlarda sakin kalıp, mantıklı adımlar atabilmek pek kolay değil.. acil durum anında, açılın ben doktorum kıvamında, "açılın ben sakinim" diyemiyor işte her insan.. yaradılış meselesi..
  
  ben çocukken, bir eşek sürüsüne çarpmıştık.. hatta hamile bir eşeğe vurmuştu içinde olduğumuz araç.. unutulur bir manzara değildi yani tanık olduğumuz.. ön koltukta oturan babamın yüzüne gözüne, ön camdan fırlayan cam parçacıkları doluyordu, şoförün de.. annem de, ablam ve benim üzerimize yatmıştı, bize bir şey olmasını engellemek için o an.. ben ise, aynı videodaki kazazede kız gibi, avazım çıktığı kadar bağırıyordum.. kucağımda, kaza esnasında okuduğum, pek kıymet verdiğim çizmeli kedi isimli kitabım vardı.. kitabımın üzerine yatmıştı, bizi korumak adına kendini siper eden annem.. bizimkiler can derdindeyken, ben sayfaları kırışan kitabım için ağıt yakıyordum, "kitabıııııım, kitabıııııııım" diye..
  
  kaza yaptığımızda, henüz tek basamaklı yaşlara sahip bir çocuktum.. allah korusun, şimdi bir kaza geçirsek, "kitap mitap umrumda mı olur? asla böyle bir tepki vermem" diyorum.. ama bu asla dediğim satırları, sıcak evimde, hiçbir uzvum kanamadan yazıyorum.. sağımda solumda vücudundan kanlar süzülen tanıdıklarım da yok.. asla demeden önce, değil bir kez, onlarca kez düşünmeli insan.. ya da bu devirde, kendisine gülünmemesi için, şoka girerken bile mantıklı davranmalı..