ankara'yı özlemek

• rüyamda mı gördüm hatırlayamadım ama sabah ankara'yı özledim diyerek uyandım. uyanır uyanmaz aklımda olan şey ankara'ydı. o çok sıkıldığım bahçeli'yi, beşevleri dahi özlediğimi fark ettim. kuğulu'da bir simidi o an hangi hayvancıklar varsa onlarla paylaşmayı, kitap okumayı, bankı paylaştığım kişi ya da kişilerle tanışıp sohbet etmeyi... seğmenler'de çimlere yayılıp, istanbul'da herhangi bir sahilde duyduğum birçok müziğin birbirine karıştığı gürültüden ziyade tek tük gitar çalan insanları dinlemeyi... meridyen'de cin tonik içmeyi, aspava'yı özledim, pek hoşlanmadığım kızılay'ı bile özledim, oradaki meyve suyu sıkan amcaları... anıttepe'de anıtkabir etrafında yürüyüş yapmayı, keşfettiğim butikleri ve armada'yı özledim. bir insan neden alışveriş merkezini özler bilmiyorum ama armada'yı özledim gerçekten. orada tek başıma sinemaya gitmeyi, hayat sokağında arkadaşlarımla yemek yemeyi...
  
  gün içinde de ankara'da tanıştığım ve çok sevdiğim birinin mesajıyla da özlemim iyice arttı. ya ben istanbul'dakilere pek şans vermiyorum ya da ankara'da tanıştığım çoğu iyi insanı öyle çok sevdim ki yeni birilerini kabul etmiyor bünyem. günün ilerleyen saatlerinde de ben yazdım ankara'da tanıştığım bir başka arkadaşıma.
  
  derken eve geldim aşkı memnu açıktı ve ednan beyler bülent'in maçı için ankara'ya gitmişlerdi. deli nihal ve canım matmazel tunalı'ya gideceklerdi. ah dedim, bir gün içinde bu kadar ankara olması... bugünü ankara günü ilan ettim. 7 eylül 2018'den beri bir türlü gelemedim sana. seni çok özledim, umarım en yakın zamanda kavuşuruz.