a lifetime of type ii errors

yurt dışında yaşamak

dilimizde gurbet gibi bir sozcuk var, bu sozcuk bir nevi ici dolu huzuncuk, hasretcik. yurtdisinda yasamayi, bunun kacinilmaz olarak barindirdigi ikilemleri, ozlemleri, her turlu hissiyati cok guzel anlatan bir kelime. ozellikle de ilk zamanlarda daha cok gurbettir yasanan yer, zamanla, alistikca biraz daha ev olur. turkiye teknolojinin butun nimetlerine ragmen yabancilasmaya ve giderek bir "tatil koyu"ne donusmeye baslar. yine de o "orda bir memleket var uzakta" hissi hic dusmez yakadan, arada yoklar (alkolun zararlari).

benim deginmek istedigim, yurtdisinda yasamak yuzunden turkiye'dekilerden gorulen tepki. bazen yukarida bahsettigim butun o acili, huzunlu hissiyattan daha beter koyuyor adama. biraz dolambacli olsa da aciklayayim, anlatayim.

ben universitedeyken bir arkadas vardi, ailesi uzun yillar boyunca amerika'da yasamis, henuz turkiye'ye donmuslerdi ve kiz bizim universitede baslamisti universite hayatina. iyi kizdi hos kizdi ama devamli "amerika'da boyle boyle" "amerika'dayken soyle soyle" "amerika'nin susu busu" diye cumleler kullanirdi. oyle kendini begenmis, boburlenir tavirli biri olmadigi icin bunu hava atmak icin yaptigini dusunmuyordum, ama hakikaten baymisti her iki cumleden birinin amerika olmasi. derken universite bitti, kaderin ruzgarlari beni amerika'ya savurdu, savurus o savurus, artik hukuken de buranin yerlisi^* oldum. hayatim burada, isim gucum burada, oyle "okul bitince donerim" planlari, bir vakitler yogunlukla yasadigim ozlem buhranlari da kalmadi.

hayatim burada, turkiye gundemini ne kadar takip etmeye calissam da, buradaki yakin cevrem turklerden olussa da her seyi bir amerikan referansiyla yapiyorum. gordugum turkiye, buradan gorunen turkiye, parcasi oldugum amerika'daki kucuk turkiye. aslinda turkiye'dekilerle konusur/yazisirken, sozlukte yazarken icten ice bir farkindalik (self conscious) sahibi oluyorum. bu universitedeki arkadas nasil bizi bayiyordu hatirlayip, ayni seyi yapmamaya calisiyorum. yurt disinda/amerika'da yasamak artik benim (ve cevremdeki turkler icin) gayet normalize olmus bir durum oldugundan (ve her seyden once buraya "ay sekerim ben de yurt disinda yasiyorum" diye hava atmak icin gelmemis oldugumuzdan) insanlar uzerinde "aman be iyi ki yurt disinda yasiyor, havasi batsin" tepkisi uyandirdigimi sanmiyorum. ama bazen anliyorum ki sanmamakla hata ediyorum. bazen bir laf ediliyor, bir tepki veriliyor ki o icten farkindalik kabuk oluyor, icine saklanasim geliyor, dilimi isiriyorum. benim icin hayat olan seyden hicbir kotu niyetim olmaksizin bahsedisim karsimdaki tarafindan boburlenme, ustunluk taslama, ozentilik, amerikan yalakaligi vs. olarak algilaninca gurbet acisi katmerlenip de vuruyor. hem yabanciligimin farkina variyorum birden hem de enteresan bir sekilde dislandigimin.

cok degisik sebepleri olabiliyor bu tepkinin, oncelikle beni gercekten tanimamak ve yurt disinda yasiyorum diye onyargiyla yaklasmak, ama bunun yaninda amerikan dusmanligindan tut eziklige, empati yoksunlugundan vizyon darligina kadar bir suru baska sey. ne yapayim yani? sirf benim normalim turkiye ortami icin anormal diye turkiye'de yasiyormus gibi mi yapayim? buradaki hayatim sanki hic yokmus gibi mi yapayim? bir yilimin turkiye de gecen 3 haftasindan geri kalanini silip atayim mi? niye benim hayatimi boburlenilecek bir sey, bundan gayet notr bir sekilde bahsedisimi de hava atmak olarak algilayasiniz ki? yurt disinda yasayanlar bundan bahsedince hemen sozlukculerin demek istediklerine malzeme arayanlar, ve onlarla birlikte, yurt disinda yasamayi bir bok sanip oven/ozenenler ve yurt disinda yasayacagim diye kicini yirtanlar kendilerine ceki duzen versinler, benim gunahim ne? cok baydiysam ya baydin deyin ben susayim ya da siz okumayin, elimden baska da bir sey gelmiyor. yurt disinda yasamak iste boyle bir sey.

devamını okuyayım »