çocuklarla girilen komik diyaloglar

• tuna (5): babacığım, sen annemizle nasıl evlenmiştin?
  baba: şimdi biz annenle...
  tuna: belki de ben hiç evlenmeyeceğim baba.
  baba: neden?
  tuna: çünkü annem gibi güzel bir karı bulamayacağım.
• ege (10) ile okuldan sonra günlük sohbet...
  
  romica: nasıl geçti günün oğlum?
  ege: iyi ama sıra arkadaşım çok konuşuyor
  romica: sıranı değiştir o zaman
  ege: evet ben de tuna ile oturmak istiyorum zaten
  romica: tuna şu çalışkan kız mıydı?
  ege: anne tuna erkek, o kız başka okula gitti
  romica: hangi okula gitmiş?
  ege: imamatik!
• ablam aradı geçenlerde, yeğenim de çok sever beni uzaktan kumandalı bir araba ile rüşvet verdiğimden beri kendisine, belli ki meşgul yaramazlıklarla kendisi:
  
  annesi: oğlum gelsene dayınla konuş bak askerde kocaman silahı varmış, sana da getirsin mi?
  sıpa'm: ama anne kocamansa taşıyamam ki o.0 ^*
  ben: ahahahahha...
• kuzenim alperen, henüz anlamlı birkaç kelime kullanabilen, 14 aylık bir süt kuzusudur. bir akşam babasıyla boğuşmaca oynarlarken, babasını fena halde ısırmıştır. o andan sonra aralarında geçen diyalog aynen aşağıdaki gibidir:
  
  -hey dostum senin sorunun ne?
  -meme!
• (geceleyin)
  -şşşt sessiz ol oğlum bak, dışarıda böcekler ötüyor.
  -onlar böcek değil baba, çekirdek.
• üç yaşındaki ufaklık babasına:
  -seni döverim!
  -ne dedin sen bir daha de bakayım
  baba bu sırada çocuğa çok sert bakmaktadır
  bu bakışlardan korkan çocuk:
  -öyle bakarsan diyemem arkanı dön de diyeyim
• kuzene karne hediyesi olarak kapak tasarımı ilginç bir çocuk romanı alınmıştır. kendisine verilir. kendisi şöyle bir bakıp kitabı kenara koyar. hemen akabinde büyük kuzen sorar:
  - hüseyin beğendin mi kitabı?
  - daha okumadım ki!
  (küçüklerden büyüklere kapaklar)
• - ismi neden atatürk'müş peki?
  - ata bindiği için. (5 yaş küsur)
• - bu baligi yemek istemiyorum.
  + ye cocugum ye. balik yersen akilli olursun.
  - bu mu akilli yapicak beni?
  + evet?
  - bu balik akilli olsaydi su an kendisi bu tabakta olmazdi.
• (eskişehir osmangazi üniversitesi tıp fakültesi girişine yakın bir kavşakta osman bey heykeli vardır. olay şehir içi otobüste geçmektedir.)
  
  ç: çocuk
  a: annesi ^*
  
  ç: bu kim
  a: osman bey
  ç: ne iş yapıyor?
  a: osmanlı devletini kurmuş
  ç: ölmüş mü?
  a: ölmüş.
  ç: toprağa mı koymuşlar?
  a: evet canım, toprağa koymuşlar.
  ç: anneannemle aynı toprağa mı koymuşlar
  a: evet, aynı toprağa koymuşlar.
  ç: anneannemi tanıyor mu peki?
  a: hayır
  ç:hikmet dedemi tanıyor mu?
  a: hayır canım
  ç: dayımı tanıyor mu?
  a: hayır dayını da tanımıyor.
  ç: peki o zaman neden anneannemle aynı toprağa koymuşlar?
  
  ben burada daha fazla dayanamayıp, ebenin örekesi derdim muhtemelen ama işte anne olmak böyle bir şey olsa gerek sabrın sonu yok demek. görülüyor ki çocukların soru sorma kapasitesinin limiti sonsuza gidiyor.