uyurgezerlik

• uyurgezer zaman zaman, ama sadece zaman zaman, gördüğü rüyayi hatırlar. ya da hatırlar gibi olur. aslında rüyayı anlat dese birileri anlatamaz çünkü böyle senaryo gibi, hikaye gibi değildir aklında kalanlar. rüyada yaşadığı sıkıntı verici durumun yaşattığı kalp sıkıntısı, veya kaçtığı örümceğin sanki gerçekmişcesine aklında kalan resmi filandır. halbuki o koşturmacaya şahit olan kurbanlar (ev ahalisi) muhakkak ki "ne gördü acaba" diye merak içindedirler. olmaz işte, hatırlanamaz bir türlü. yoksa uyurgezer herkesten çok merak eder bunlara sebep olanları.
  
  bendeniz haftada en az üç kez, şiddeti değişik oranlarda olmak üzere arbede çıkartırım evde. bunlardan bazıları gece havada ayaklarını kımıldata kımıldata üstüme gelen irili ufaklı örümcekler yüzünden olur, bazıları çıplak ayak ve gecelikle yataktan kalkıp bilmediğim bir evde çürümüş insan cesetleri üzerinde yürüyerek çıldırmanın eşiğine gelmemle. bağıra çağıra evin içinde koşmalarımın çoğunu hiç hatırlamam. bazen kendi bağırışımla veya koşma esnasında uyanıklık seviyesine gelirim ama örneğin koşmayı hemen kesemem, sakinleşip susamam. kalbim ağzımdan çıkacak gibidir, nefesim düzensiz... uyanmayı başarmişsam, kendi kendime telkinde bulunurum, rüyaydı, yok örümcek filan diye. kalkıp eşyaların yerini değiştirmek, soyunmak veya giyinmek, gözü açık, aklı başında gibi görünerek manasız, mantıksız şeyler söyleyerek ev ahalisiye sohbet etmek, hep adi vakalar.
  
  birçok kaynakta yazdığına göre, ailesinde uyurgezer olanların bu bozukluğa sahip olma olasılığı daha yüksek olurmuş. benim geceleri uykusunda mezarlığa gidip dolaşıp gelen (bazen bekçilerin eve getirip "kızınız kaçmış yine" diye teslim ettikleri) bir anneannem, evin bahesindeki ağacın altına her gece inip fenerler yakıp babası diye havalarla konuşan ve komşuların "vah vah" dedikleri bir annem varken normal olmam şaşılası olurdu herhalde. en azından henüz sokağa çıkmışlığım yok, çok eskiden bir kez yastığımı bavul niyetine alıp "ben ankara'ya gidiyorum" diyerek evden çıkarken apartman içinde durdurulmam hariç.
  
  bir tek şu garibim beyime acıyorum. uykusundan yumruk yiyerek uyanmak, "eiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii" diye yatakta kıçının üstünde dup dup dup sekerek ayak ucuna doğru ilerleyen birinin çığlıklarıyla sıçramak kaderiymiş garibin.