score

• son zamanlarda dream theater konusunda overdose mertebesine yükselen biri olarak, izlemek için doğru zamanı yakalayana kadar yaklaşık 2 aydır başucumda beklettiğim ve nihayetinde bir ağrı kesici ile noktaladığım, gözlerimden yaş getiren konserdir.
  
  --- spoiler ---
  
  bonuslar hariç olarak ortalama 3 saat beni karşısında zımbalamış olan konser, ikinci yarısından itibaren ortama dahil olan octavarium orkestrası ile birlikte gerçeküstü bir etki bırakıyor. octavarium ağırlıklı playlist, özellikle bu albümü beğenenler için hazine niteliğinde. john petrucci ve mike portnoy için artık herhangi bir cümle kurmaya gerek yok, çünkü üzerlerine söylenecek bir şey yok. petrucci ile atışmaları ile john myung biraz daha göze çarpıyor. grubun en görüş ayrılığına neden olan kişisi lames labrie bu konserde tüm görüşleri aynı yerde ve hatta gayet iyi bir yerde topluyor. performansı konusunda beni en çok heyecanlandıran ise özellikle octavarium girişindeki solosuyla jordan rudess oluyor. bu arada smokini içinde orkestrayı yönetirken hal ve tavırları ile bir orkestra şefi kimliğinden uzaklara giden jamshied sharifi'de es geçmemek gerek.
  
  sadece senfoni orkestrası ile yorumlanan vacant alışılagelmişin dışında bir etki bırakıyor. sacrificed sons aşmış bir yorumun yanısıra 11 eylül görüntüleriyle de birleşince sevmeyenlerin bile düşüncelerini değiştirebilecek bir etkiye sahip oluyor. özellikle dt dinleyicilerinin octavarium'a pek ısınamadıkları göz önünde bulundurulursa konserin final parçasının metropolis olarak seçilmesi gayet yerinde olmuş. gerçi istek üzerine uzattılar gibi görünse de, sağlam bir final. score'u izledikten sonra 25 veya 30. yıllarda "ne yapıp bunun üzerine çıkarlar?" diye düşünmemek elde değil. zira mike portnoy'un konserin sonunda dile getirdiği cümleler de bu söylemi zaten doğruluyor;
  
  "- this is one of the best nights of our career."
  
  --- spoiler ---