türkiye'den siktir olup gitmek

• pratikteki ( para, yabancı bir yere alışma, dil vs..) sorunlar dışında psikolojik etkileri de zaman zaman ağır olabiliyor. ben ıtalya’ya yerleşeli 2,5 yıl oldu. içimdeki aileme karşı suçluluk hissi hiç geçmiyor. sanki onları terk etmişim gibi hissediyorum. bir şeye ihtiyaçları olduğunda bütün yükü ablamın üstüne atarak haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor. sonra arkadaşlıklar mevzusu.. insan sanıyorki internet diye birşey var, konuşmaya devam ederiz.. o iş de öyle olmuyor, gözden uzak olan gönülden de uzak oluyor. gittikçe azalıyor konuşmalar ve onca yıllık arkadaşlıklarınız yavaş yavaş bir anı oluyor sizin için. ben ist’daki evi kapatmamıştım kışın geldiğimde kalırım diye ( artık kapatacağım ) eve bir geldim bir karış toz var heryerde, ablam ilgilenecekti güya, yapmamış, niye yapsın ki? burda bıraktığınız insanlar ile kaçınılmaz olarak bir mesafe giriyor aranıza. birde diğer siktir olup gidenleri bilemiyorum ama ben kültür konusunda da biraz yalnızlık çekiyorum, şöyle ki; günlük pratikte değil elbette ama daha derin konularda.. örneğin tr’de habamam sınıfı, osmanlı, gelenekler vs.. ile ilgili bir konuşma espri olduğunda hemen anlarsınız, gülersiniz, orda anlamıyorum elbette ve bunun gibi konularda çok önemli değil tabi ama ister istemez bir yabancılaşma hissi oluyor, yada siz bazen bu konularla ilgili espri yapıp salak salak gülmek istiyorsunuz..
  sonra tr git gide uzaklaşıyor sizden, istenizde artık dönemezmişsiniz gibi geliyor. 1 haftadır tr’deyim ve sanki doğma büyüme italyanmışım gibi herşey tuhaf geliyor gozume. bu iyi bir şey değil. çünkü italya benim ana vatanım değil, ama artık burayı da vatanım olarak göremiyorum.
  kendi adıma maddi, pratik süreçlerden ziyade psikolojik olarak daha fazla zorlandığımı söyleyebilirim. ama pişman değilim, bugün olsa bugün de kararımı (bkz: türkiye'den siktir olup gitmek) ten yana veririm.