lara fabian

• çok uzun bir zaman önce, galiba develer tellal, pireler berber idi; evde, can yoldaşım kedimle ağlamaklı bir ruh hali içinde otururken, elimde tv kumandası, kanal kanal geziyordum. bir yerde, kanalın adını bile hatırlamıyorum, bir kadın şarkı söylüyordu. hiç tanımıyordum, sfenks gibi kaldım.
  içimdeki "sus, otur oturduğun yerde!" dediğim çığlığım zincirlerinden kurtuldu, doya doya ağladım, şarkının ve sesin güzelliğinden mest oldum.
  neyse ki adını öğrendim. ben bir sürü şeye geç kaldım, geç tanıdım, geç öğrendim. olsun, ayıp değil; bunu kabul etmemek ayıp.
  ertesi gün bildiğim tüm mağazalara gidip ne kadar cd'si varsa topladım.
  
  o ses o nahif bedenden nasıl çıkıyor, bilmiyorum. güçlü bir sesi var; ses rengi de çok güzel ve sesi yaşlanmıyor; kendisi de yaşlanmıyor aslında, değişiyor.^* kanadalı.. belki bu nedenle, ingilizce ve fransızcaya aynı derecede hakim fakat fransızca ona daha çok yakışıyor. tipi de fransız.
  o şarkı şuydu; je t'aime
  stüdyo kaydı
  
  "doğru, ayrılmanın başka yolları da vardı
  belki yardımcı olurdu bize birkaç bardağın kırılması
  bu acı sessizlikte seni affetmeye karar verdim
  çok sevmekten yapabileceğimiz hataları
  doğru içimdeki küçük kızın ihtiyacı vardı sana
  neredeyse bir anne gibi sarmalayıp koruyordun beni
  paylaşılmaması gereken o ruhu çaldım senden
  sözlerin rüyaların sonunda, haykıracağım
  seni seviyorum, seni seviyorum..."
  
  bu da başka bir konser kaydı
  şarkının tamamını konuklar söylüyor, hep bir ağızdan dev bir koro olarak.. lara fabian'ın gözleri doluyor.
  
  bir de adagio koyalım şuraya..