joe navarro

• daha önce alışkanlığım olmayıp son dönemde online ders verirken bedenimde gözlemlediğim bir hareket var: sürekli ayak parmaklarımı oynatmak. artık o kadar rahatsız etmeye başladı ki, konsantrasyonumu bozuyor, ne dediğimi karıştırıyorum bazen. hareket ettirmemek için çok özel bir gayret sarfettiğimde daha çok dikkatimi dağıtıyor.
  
  e her çağımız google profesörü gibi girdim sihirli kelimeleri arattım. kesin psikolojik bir rahatsızlık gözüyle bakıyorum ama, o konuda travmatik hassasiyetim var, hah diyorum sonunda bir yerimden bir delilik çıktı.
  ilk çıkan makale psychology today'den, “what the feet and legs say about us”.
  
  neyse okuduk ettik mantıklı bir açıklaması varmış delirmemişim, aslında orada olmak istemiyorum ama kıçımı aksine ikna edebilmişken ayakları kandıramıyormuşum, çekip gitmek istiyor zavallışlar.
  
  asıl bunca şeyi niye anlattım: yazının sonuna gelince yazara bir baktım a aaa, ergenliğimizin efsane kitabın beden dili'nin yazarı, aileden biri gibi gördüğümüz fbi ajanı joe navarro abimiz. ben böyle birinin var olmadığını düşünüyordum oysa ki, gölge yazar işi falan sanıyordum. yazıklar olsun bana!
  
  neticede joe başgan yine kitabın orta yerinden konuşmuş, ona da böylesi yakışırdı. başka yazılarına da bakmaya karar verdim, içinde “ben efbiaydayken…” diye başlayan cümle olan bir şeyi okumak sürükleyiciliği artırıyor. tribute yapasım geldi pardon.