ferhan şensoy

• ben artık çok sıkıldım ya. hadi işlerin düzgün gitmemesine bi nebze alıştım da üzerine böyle haberler almaktan çok bunaldım. şurada elimizde bir şey de kalmadı zaten. tiyatroya gitmek bile hayal.
  
  yine de kimin aklına geldiyse sağ olsun ustayı bi soru cevap podcast'ine ikna etmişti. ortaoyuncuların eski oyunlarını da kendi resmi kanallarına ekliyorlardı. bi de bazı oyunları biletli olarak online yayınlıyorlardı. her ne kadar usta, seyircisiz tiyatro olmaz dese de yayından önce koltuğuna kurulmuş şarabını içerken bi fotoğrafı geliyordu yüzümüz gülüyordu en azından.
  
  şimdi o da yok. aşık mahzuni anıları yok, beyoğlu yok, gitar gibi çaldığı bağlaması yok, boris vian yok, kahraman bakkal yok, kendine has ahenkle kurduğu cümleler yok. mesela önümüzdeki yıl şahları da vururlar'ı bir daha sahneye koyacaklardı artık o da yok.
  
  usta da bazen arkadaşlarından bahsederken sesi titrer, gözleri dolardı. bazı üzüntülerin tarifi gerçekten mümkün olmuyormuş. yerine bir şey bulayım, şununla idare edeyim denmiyormuş. bazı insanların bıraktığı boşluk bir türlü dolmuyormuş.
  
  o yüzden bu haberden sonra ben olduğum yere yığıldım kaldım. sabahtan beri boş boş etrafı izliyorum. biri gelsin beni bi çayın kenarına kadar taşısın istiyorum. belki orada alacağım iki nefesle başımı kaldırıp oturur, ustanın ruhuna bi kadeh şarap içerim. anılarını okuyup belki biraz toparlanma şansım olur. beraber galatasaray'ın duvarlarından atlayıp taksim'e kaçarız. ne bileyim vapuru falan izleriz. ustanın da bi türlü anlaşamadığı dünyanın kötülüğünden belki böyle uzaklaşırım.
  
  çünkü ne yaparsanız yapın güzel insanlar bir bir eksiliyor hayatımızdan. insanlara yaşattıkları için teşekkür mü edelim, geride kalanlar olarak halimize mi üzülelim bilemiyoruz. neyse gece gece canınızı sıktım. belki ferhan şensoy'un kalemimin sapını gülle donattım ve başkaldıran kurşun kalem kitaplarında anlattığı gibi üzüntü ve mutluluk iç içedir ve elimizden gelen en iyi şey olanı olduğu gibi kabul etmektir. bilmiyorum.