kaçıngan bağlanma

• literatürde geçen genel geçer birçok özelliği belirtilmiş. ben de size kaçıngan bağlanan birinin aslında neler hissettiğini anlatayım.
  
  biz, duygusal ihtiyaçları ebeveynleri tarafından olması gereken şekliyle karşılanmamış çocuklarız.
  
  yetişkinlikte de aynı hayal kırıklığını yaşamaktan ödümüz kopuyor. o yüzden bu dünyada tek başınaymışız gibi yaşamaya kendimizi alıştırıyoruz. kimseden yardım istemek aklımıza gelmiyor.
  
  kendimizi çok yalnız hissediyoruz. ancak bu duygu bize çok tanıdık. o yüzden baş etmeyi biliyoruz.
  
  en yakınımız tarafından bile sevilmediğimize inandığımız için, bir başkasının bizi sevebilme ihtimaline hep şüpheyle bakıyoruz. güvenmekte zorluk yaşıyoruz. sevdiğine inansak bile reddedilme/terkedilme korkusu nedeniyle uzak duruyoruz.
  
  büyürken hak ettiğimiz sevgiyi görmediğimizi için, yaptığımız hiçbir şeyin kabul görmemiz için yeterli olmayacağını düşünüyoruz. bu hayatımız boyunca karşımıza çıkan her konuda yeterince iyi olmadığımızı ve sevgiyi hak etmediğimizi düşünmemize neden oluyor.
  
  oysa hepimiz doğduğumuz ilk andan itibaren sevilme arayışındayız. kimi zaman, sevilmeye kendimizi layık görmediğimiz için, en küçük sevgi kırıntısının peşinden gidip büyük hatalar yapıyoruz.
  
  dışarıdan bakıldığında mesafeli, kendi ayakları üzerinde duran, yalnızlıktan hoşlanan, bağımsız, sevgisizmiş gibi durabiliriz.
  
  oysa içimizde sarıp sarmalanmaya ihtiyacı olan küçük bir çocuk var.
  
  bunun farkında olanlarımız o küçük çocuğa fırsat vermeye çalışıyor, henüz farkında olmayanlara dışarıdan bakmaya devam ediyorsunuz.
  
  hepsi bu.