the dunwich horror

• bu akşam tam olarak şu ortamda yürürken telefonda okuduğum lovecraft öyküsü.
  
  son bir yokuşun ardından kasabaya girenlerin, gri-siyah, çürümüş çimenlere basarak ilerlerken içgüdüsel olarak nefret ettiği hatta korktuğu dunwich'e zihnen ben de gitmiş oldum. arkadan "whippoorwhil" olduğunu varsaydığım kuşların ürpertici sesleri de geliyordu üstelik.
  
  lovecraft'in daha iyi öyküleri var ama benim en keyif aldığım bu olabilir.