açık eşcinsellik

• beraberinde bazı zorluklar getirse de cesur insanların yaşam biçimidir.
  
  kendimi bildim bileli eşcinseldim. ancak ülkemizde yaşayan bir çok eşcinselin yaptığı gibi belli bir yaşa kadar bunu inkar etme, görmezden gelme ile bastırdım kimliğimi. ancak 26 yaşıma geldiğimde (ki bu bile azıcık geç olabilir) bunu tamamen saklamaktan vazgeçtim ve arkadaşlarıma yavaş yavaş açılmaya başladım. ilk açıldığım zamanı hatırlıyorum da, kalbim yerinden fırlayacaktı sanki. karşımdaki arkadaşımın söyledikten sonra "bu muydu yani?" tepkisinden sonra neye uğradığımı şaşırdım tabii, sanki aşırı bir tepki vermesi gerekiyormuş gibi. ama nasıl rahatladım anlatamam. daha sonra yakın birkaç arkadaşıma daha açıldım. hatta çalıştığım yerdeki iş arkadaşlarıma dahi açıldım bahsi geçtiğinde. bu konuda hem sektör hem de çalıştığım şirket açısından şanslı olduğumu itiraf etmeliyim. açıkçası kimsenin dolaptan çıkma zorunluluğu yok tabii ki, herkesin anlayışlı bir ailesi veya yakın çevresi olamıyor maalesef bu konuda; ancak bunu bir sır gibi kimseye açmadan yaşamak (ya da yaşamak zorunda olmak) gerçekten çok zor olmalı.
  
  bundan sonraki adımım aileme açılmak olacak. nasıl bir tepki verecekler, bunu nasıl karşılayacaklar; bu konuda bir türlü cesaretimi toplayıp karşılarına geçemiyorum ve erteliyorum. onları çok seviyorum ve sevildiğimi de biliyorum, bu yüzden bana sırt çevirmeyeceklerini umuyorum. içten içe bildiklerini ve farkında olduklarını düşünüyorum aslında, ama benden duymadan bir şey söylemezler onlar da.
  
  burada sevgili vardevela'nın yazdığı bir şey vardı, bugün eşcinsellikle ilgili bir takım farkındalık, özgürlük vs. varsa bunlar o "gizliliğe önem veren" maskülen eşcinseller sayesinde değil, kaçacak yeri olmayan, onur yürüyüşlerinde ön saflarda duran , eşcinsellerin bile kendi aralarında dışladığı^* "feminen" eşcinseller sayesinde olmuştur. bu sebeple en azından onların yaptıklarının boşa gitmemesi ve vefalı olmak adına açık bir hayat yaşamayı borç sayıyorum. kendilerine selam olsun.