little miss sunshine

• benim için tamamıyla zıtlıkların ahengini yansıtmaktadır bu film.
  
  evin babasına taşaklı bir nefret duyarken ilerleyen dakikalarda anlıyor ve sevgi duymaya başlıyorsunuz;
  evin anasının aileyi toparlayıcı tavrını bir yandan can sıkıcı ve gereksiz bulurken, bir taraftan buna nasıl da ihtiyaçları olduğunu düşünüyorsunuz;
  evin sorumsuz dedesinin torununa yaptığı sorumluluk asistleri, en baba çığlığın evin sessiz ergeninden çıkması, hayatı çözmüş ibne dayının hayattan vazgeçebilmiş olması ve sair.
  
  üstelik gülmek ve ağlamak zıtlığında da bir seçim yapamıyorsunuz. hepsini geçtim, benim gibi gayet erkek bi adama bile "ay ne tatlı kız hihihi", "ah ne hoş film" gibi kadınsı tepkiler verdirmiştir daha nolsun?
  
  hepinizin götünü sikerim!(entry'nin genel atmosferine bi zıtlık yaratıyım dediydim... kuvvetle muhtemeldir ki benden bir bok olmaz.)