ev hayatında mutsuzken işe gitmek

• hayatı mutsuz yaşamana sebep olur.
  
  çocukken anne baba arasındaki çatışmalardan etkilenirsin, kendi egoları seni düşünmelerini engeller, hayata konsantre olamazsın, her özel gün, önemli an, tören, kutlama bir şekilde zehir olur.
  
  artık bayram gelsin diye heyecanlanmazsın çünkü bilirsin ki en kötü bayram sabahı sofrasında sebepsiz bir kavga çıkacak ve gün boyu o gerginlik devam edecek.
  
  böyle böyle içine ata ata büyürsün, biraz özgüvenli yetiştirdilerse seni kabuğunu kırmayı denersin, erkenden uzaklaşırsın ve düşünmemeye başlayarak kendini hayata adapte edebilirsin.
  
  bir de güçsüzler vardır, cesaret edemeyenler, çözüm bulamayanlar ve o minik akıllarıyla tüm bunlara ben sebep oluyorum diye kendisini suçlayanlar. işte onlar büyürken asla böyle olmayacak diye büyürler, ben bu hataları yapmayacağım, ben aile kurduğumda böyle olaylar yaşanmasına asla müsaade etmeyeceğim.
  
  gün gelir onlar da ile kurar, çoluk çocuğa karışır ve evde seslerin yükseldiği, gerilimli bir anda ağlayan gözlerle ne olduğunu anlayamayan ama yaşananlara tepki gösteren evladı ile göz göze gelir, kendisini frenlemek ister ama frenleyemez, o masum gözlerle yeter dercesine bakan evladı da durduramaz onu, sanki kendisi küçücükken tüm evdeki kavgaların sebebinin kendisi olduğunu ve şimdi o minik yavruyu kendi yerine koyup aslında o esnada kendi çocukluğunu cezalandırdığını o an idrak edemese de aslında yaptığı budur.
  
  ve o kısacık süre sonunda kendisine geldiğinde banyoya kendisini kapatıp hıçkıra hıçkıra ağlar, hem kendi çocukluğuna hem kendi yaşadığını yaşattığı çocuğuna hem de bir ömür böyle geçecek kaderine.
  
  sonra toparlar kendisini, çocuğuna sarılır, gönlünü alır ama o tamir edilemez yaralara merhem olamaz, yine kendisine sözler verir, bu sefer kararlıdır ama yine kendisini o ağlamaklı masum gözlerle karşı karşıya bulur...