synecdoche new york

• guzel film.
  
  --- spoiler ---
  
  filmin sorunu ortaya koyusunda julio cortazar (dolayisiyla borges) tadi var; nesne, ozne birbirine giriyor, yer degistiriyor, dans ediyor. yaraticilik surecini anlatimi, barton fink tadinda; acimasiz, kirli. anlatimin tonunda ise, burroughs; absurd, sapkin.
  
  her halukarda, sembolun cok buyuk yeri var. sembolun kullanimi, bir cok sanat eserini oldugu gibi, filmi rezil de eder, vezir de. bu film, sanki sadrazamliga aday gibi. basarili sembolik dil, insanda tanimlayamadigi bolgelerin ezildigi hissini doguruyor. bir seyler hissediliyor, bir seyler ait oldugu yere gidiyor ama bilinc sanki bunu ayristiramiyor tam olarak. ayristirma isi, alakasiz bir zaman ve yerde sona erebilir. filmin illa ki, kafada canli tutulmasi, tekrar seyredilmesi gerekmeyebilir.
  
  sinematografik olarak, cok ustun, siradisi bir yapit olmayabilir. ama oyuncularin, resmen govde gosterisi yaptigini, bir allahin kulunun cok iyiden daha kotu oynamadigini teslim etmek lazim.
  
  --- spoiler ---
  
  olmus, aferin.