yalnızlığı kabullenmek

• ya paşa paşa olur zamanla, ya da kafana çakıla çakıla!..
  
  "duvarlar üstüme gelmiş, duramıyorum evimde. ne arabayı kullanacak gücüm var oysa, ne yapılması gerekeni yapacak cesaretim -onu bekliyorum, 1 saatliğine bile olsa bana kaçabilmesini. ancak o zaman becerebilirim-... evin 2 sokak ötesine park ediyorum. dizlerim tutmaz, ne yapacağımı bilmez haldeyim. kardeşimden ötem arıyor, aklı bende. "hadi bana gel diyor, beraber hallederiz. hem toparlarız seni, şu halde ne yapacaksın tek başına?". tek başına... tek...
  
  büyük şehirlerin laneti... o kadar uzağa gidemem o an, beynim bacaklarıma, kollarıma hükmünü geçiremiyor... evden kaçıp 200 metre uzağa gidebildim işte en fazla. taksiye atlasam cebimde kuruş yok... hem "o" kaçıp gelebilse vakti yolda telef olacak. telefonun iki ucunda çaresiz kalıyoruz.
  
  çok arabesk olacak ama şuymuş, şimdi geldi aklıma, cuk da oturdu;
  
  'gidecek yerim mi var?
  diyecek sözüm mü var?
  bunu eller anlamaz sana ihtiyacım var'
  
  o an radyoda bu şarkı çalıyor olsa, herhalde kurtuluşum da yokmuş...
  
  arabanın içinde anlamsızca bekliyorum... vakit ilerledi, bu saatten sonra gelmesi imkansıza yakın. ben kadın kısmının yüzkarasıyım zaten -o da ayrı kısımda incelenmeli- çağırmasını bilmiyorum, hatunca bir görme kaprisi sanıyor olmalı. arkadaşım "telefon melefon söyle artık ve yanında olsun" diyor... yapamıyorum...
  sadece biliyorum... biraz daha bekleyip döneceğim evime, ve tek başıma uyuyacağım günlerdir içinden çıkamadığım bilinmezin içinde... onunsa, haberi bile olmayacak saçma sapan günlük dertlerinin içinde...
  
  tarih... tam bir ay önce..."