bir iki üç tıp

• sonrası sessizlik. ölüm sensizliği.
  
  bu oyun çocukluğumuzdan kalma. öğretmenlerimizin bizi oyun oynuyoruz diye kandırıp susturduğu zamanlardan.
  hastanedeyiz, yanındayım günlerdir. giderek daralan oda, sürekli zayıflayan ise sensin sevgili.
  acılarını unutturmak için oyunlar oynuyoruz. önceleri sessiz sinema. sonraları sensiz sinema.
  
  kelime bulmaca oynuyoruz bir ara. uydurulmuş dillerde seni seviyorum diyorum durmadan. sen hep ilk tahmin hakkında biliyorsun bunu. seviniyorsun çocukça.
  
  birbirimizin yerine hissedelim oynuyoruz, sana serum takılırken benim canım acıyor, sen mutlu ol düye gülüyorum yalandan.
  
  hastanedeki herkes seyirci oyunlarımıza. hemşireler hep dolu gözlerle bakıyorlar sana ve dahi bana.
  
  zaman geçmiyor, azalıyor , ikimiz de biliyoruz bunu.
  
  adam asmaca oynamıyoruz, dayanamıyoruz birilerinin asılmasına. babaları fişlenen çocuklar olduğumuzu hatırlıyoruz sanki hep.
  
  fiş deyince, fiş uydurmaca oynuyoruz, yeniden dönüyoruz siyah önlüklü yıllarımıza. bizim zamanımızda mavi önlük kimsenin aklına gelmemişti daha.
  
  zaman azaldıkça daha az enerji gerektiren oyunlar oynuyoruz, sessiz sinemanın anlatan tarafı hep benim artık mesela. bütün filmleri biliyorsun üstelik, çoğunu beraber seyretmişiz çünkü.
  
  sonra, bir gün iyice yaklaşmamı istiyorsun yanına. o kadar zayıfsın ki, incinmenden korkuyorum elini tutarken.
  bir öpücük konduruyorsun dudaklarıma,
  zamanı geldi artık aşkım diyorsun;"biliyor musun seni gerçekten çok sevdim".
  
  bir , iki, üç, tıp yetmiyor senin benden ayrılmamana.