vengo

• seyredemeseydim dünyadan eksik giderdim dediğim, asla sadece bir film olarak görmediğim, nazarımda destan olan bir tony gatlif şaherseri. caco rolündeki antonio canales 'in oynamadığı, rolünü yaşadığını görmek için bile seyredilmesi gereken filmdir. antoni canales 'in özellikle muazzam bir şarkı olan arrinconamela [gritos de guerra]
  şarkısı çalarken (filmin 28. dakikasından başlıyor bu sahne) öyle hüzünlüdür ki bakışları ben o bakışın hala etkisindeyim. öyle hüzünlü bakıyor ki sanki ademden bu yana insanlığın çektiği bütün acı, caco'nun kara gözlerinde ışık olmuş parlıyor. öyle etkiliyor ki beni bu sahne o hüzünlü bakışlar, sanki benden bir parça orada acı çeken. bir yabancı değil o an caconun gözleri sanki bildik bir yerden, bildik bir şeyden...
  bu kadar beni etkileyen, bu kadar acı çektiren başka bir film olmadı diyebilirim. caco'nun acısı benim acım oldu desem kim inanır ki ? oysa annem çocukken korku filmi sonrası korku nöbetlerimde 'film evladım gerçek değil' der, filmdir salla geç vurgusu yapardı. o hüzün içinde sadece film de geç desem de olmadı. deldi geçti ciğerimi.
  
  bu kadar duygusal olarak bağlandığım bir film daha olmamıştı. öyle samimi duygularla yapılmış ki, seyredip bunu anlamayan yoktur zannımca. film beğenilse de beğenilmese de.
  belki ispanyol çingenerinin o büyülü dünyası, büyülü şarkıları, dansları, kısaca flamenko bu filmi bu denli güzel yapan.
  
  --- spoiler ---
  hele ki caco'nun kendini feda edeceğini anladığım an ne hissettiğimi anlatabilseydim keşke. caco'nun kendini feda etmesi...
  naci el alamo çalarken yolu, sadece ve sadece yolu görmemiz...
  uzun yolculuğu çingenenin hiç bitmeyecek olan, insanın kendi içindeki kayboluşuna bir çıkış noktası sanki.
  
  --- spoiler ---
  
  bu filme dair günlerce saatlerce konuşabilirim. ama ne desem, eksik kalacak her sözüm sanki bir sonraki söylenmesi gerekene gebe. saatlerce aynı sahneyi seyrettiğiniz oldu mu hiç? çok beğendiğim bir iki filmi, tekrar seyrederim yılda bir kere mesela. ama aynı sahneyi saatlerce üst üste bir kere bile sıkılmadan seyrettiğim olmadı. yukarda bahsi geçen sahne hariç.
  
  --- spoiler ---
  
  filmin son sahnesi sadece yol ve arkada çalan naci el alamo. bu sahneyi seyretmeye doyamıyorum.
  oysa ki başka bir müzik çalsa ya da az önce caco ölmemiş olsa bu sahne bu etkiyi yaratamazdı.
  --- spoiler ---
  film, dinlediğim enfes flamenko şaherserleri, aklımı örgütleyen şahane dans ve ritim, gitme arzumu tetikledi diyebilirim. yolum mutlaka bir gün ispanyaya düşmeli.
  
  son söz olarak, caco'ya o -kara gözlü çingeneye- bağlanmamak elde değil bu filmi seyrederken. onun acısına ortak olmamak, onunla kendi gözlerininizin dolmasına engel olmaya çalışmamak, onunla küfretmemek mümkün değil.