puslu kıtalar atlası

• ihsan oktay anar ayni dil ve uslupla kara murat hikayesi dahi anlatsa cok begenirdim. hatta belki ayni derinlikte bir felsefe makalesini bile kurgusuz haliyle okumaktan keyif alirdim.
  
  haliyle bu kitabin ozellikle benim gibi mainstream okur tarafindan begenilmesini yadirgayan ya da hayretler icerisinde karsilayanlarin, okuru kucumsemek ve "gidin bunlari okuyun da kitap ne gorun" diye suratlarina kitap ve yazar isimleri firlatmak yerine bunun altindaki hikmet uzerinde dusunmelerini dilerdim. acaba biz kitap okumamisligimizdan mi, yoksa hepi topu "3 kitayi fethetmis"e indirgenmis bir tarihin doyasiya zengin kulturunun kurgusal bile olsa son yuzyilda unutulmus yuzune kolay lokmalarla sahit oldugumuzdan mi bu kitabi begendik?
  
  obur turlu sorayim: hor gorenler bu eserin dunya edebiyatina turk kulturu adina oyle ahim sahim bir sey katmadigina samimi olarak inandiklarindan mi yoksa cok eser okumus olmanin getirdigi bir burnu havadalikla eserin tum pozitif yonlerine kör kalmis olmalarindan mi bu kitaba burun kivirdilar?
  
  butun bunlarin cevabi "kisa cumle kurma sanati" adli kitapta.