kötülüğün sıradanlığı

• karakter yoksunluğundan ileri gelir. kendini etrafında yaşananlardan soyutlayarak "rahatsız edici" hislerden kurtulma yoluna giden insan, bu soyutlama yüzünden "insan" vasfını yitirdiğinin farkına varmaz. itiraz edilebilir bir önerme bu insan vasfını yitirme iddiası değil mi? ancak toplum olmadan insan nedir? anlamlandırılabilecek bir hayat ancak toplumla mümkün değil midir? ıssız bir adada, en karmaşık felsefeleri üretebilirsiniz, ruhu okşayan sanat eserleri verebilirsiniz, dünyanın en çekici fiziğine sahip olabilirsiniz ancak bütün bunları takdir eden veya yuhalayan (buraya dikkat sayın sözlük ahalisi, çok kaydadeğer bir şey söyledim, bu nokta hepimiz için çok önemli) birileri yoksa yaptıklarımız hiç bir şey ifade etmez. tabi ıssız adada bolca yapacağımız fiziksel mastürbasyonlara duygusal mastürbasyonlar da eklemek istiyorsanız buyrun. fırça orada, soğan da kaynatın mavi boya elde edebilirsiniz.
  
  götlük yapmayın, kötülük sizden kaynaklanmasa da yine de kötülüktür. ve bunun önüne geçmek her koşulda insanlık vazifesidir.
  
  (bkz: insan olmak)