cemal'in iç konuşmaları

• bezik oynayan kadınlar'dan bir bölüm.
  
  cemal'in iç konuşmaları/ı
  
  bir şeyler çiziyorum buğulu cama -ben-
  cemal'in ıslak sesi
  kayıp gidiyor buğulu camda
  -bir sabah yağmurunun en küçük tanımıysa
  şu benim sesim-
  çizip çizip siliyorum sesimi
  birden odayla dışarısı birleşiyor
  ve birleşir birleşmez
  çıkarıp cebinden büyük aynasını gök
  bir istasyonda yolcularını bekleyen
  insanlar gibi hafifçe gülümsüyor
  bana
  elimi sallıyorum içimden
  buruk içimden
  belli belirsiz.
  yaşlı bir çocuğum ben, çocukların en yaşlısı
  ağzımda sakız tatlısının hiç eksilmeyen tadı
  sevilince kendimi tadıyorum bir de
  kendime dönüşüyorum
  -ah içimin derin rengi
  yoğun kokusu-
  biraz önceydi
  yalova'da bir oteldeyiz
  çok büyük bir oteldeyiz -hepimiz-
  çiçekler var -çok büyük- ağaçlar gibi
  kırmızılar uzun, uçsuz bucaksız
  sonra bir vapurun bayrağı
  görmüştüm
  annemin yakut yüzüğü
  görmüştüm
  ben herkesin oğluydum o zamanlar
  kalabalıktık.
  elimi buğulu camdan çektim
  saçlarım doldu yüzüme
  saçlarım neden böyle uzun -kimbilir-
  sevmiyorum hiç
  yalnız yapıyor beni
  hem niye
  herkesin özlemi benim özlemim değil ki
  
  az konuşuyorum bu yüzden
  tenhalarda duruyorum
  sanki yaşamım benim
  önce bir susuzluk vakti
  -suyu musluktan içiyorum sık sık
  kimseye göstermeden
  böylece
  hiç mi hiç bitmiyor içmem-
  nisanın ıslak sesi
  -kocaman bir gül haziran-
  gelip gelip vuruyor
  uzaktan bakıyorum
  kış aylarına bakar gibi
  kirli
  çift kollu bir lambaya benziyorlar
  seniha teyzemle annem
  bezik oynuyorlar gene
  masada rakı sürahisi -dilim dilim ve renkli-
  tabakta solgun meyvalar
  -sanki kimse birbirine bir şey demedi-
  ve
  suyu çekilmiş portakallar portakallar
  -ne? ne zaman? şimdi unuttum
  büyükannemin ölüm saati-
  ester vazoya çiçekler yerleştiriyor
  pembe sesiyle
  -baharı yerleştiren bir tanrının elleri-
  kokusunu duyuyorum uzaktan
  hayır, kokusunu düşünüyorum
  benim olmayan kokular..
  insan kendi kokusunu bilir mi
  bilmem
  bilemez
  ama annem ester'in
  ester'se annemin kokusunu biliyordur
  sanırım bazı kokular da duyulmaz, görülür
  ben gördüm
  işte şu karşıki bahçenin kokusu
  toprakla güneş karışımı bir koku
  ben gördüm
  büyükannemin ölüm kokusu
  gördüm ben
  sonra annemi bir kokuda gördüm iyice
  seniha teyzemi de
  çok ağır bir kokudan gelmiş oluyor teyzem
  muhassen'den döndüğü zaman
  o evden
  işaret parmağına benziyor bazı kokular
  gösteriyor gösteriyor gösteriyor
  demin yanından geçtim
  bugün başka türlü kokuyor ester
  dudağımı kanatan balık gibi değil
  baharda kar yağar mı, öyle kokuyor
  kapısını ilk kez açıp da
  içeri giriliveren
  yeni bir ev gibi kokuyor
  bin türlü kokuyor bugün ester.
  
  (çok geniş bir çayırda yürüyorum yürüyorum
  ezilen otlar gibiyim
  ezilen otlar gibiyim ayaklarımın altında
  kendi ayaklarımın
  nedense bu böyle hoşuma gidiyor.)
  
  edip cansever