kendi kendine yetmenin dayanılmaz ağırlığı

• herşeyin üstesinden yalnız gelmeye alışmışsınızdır. her akşam anahtarla açılan kapılar, tv ya da müzik açana kadar evin içinde ölüm sessizliği, önceleri bir hevesle yapılan ama buzdolabında kalsa dahi üzerinden geçen zamana dayanamayarak küflenen yemekler neticesinde artık yemek yapmayıp geçiştirilen akşam yemekleri, başınıza birşey gelse ancak ve ancak ailenizin ve yakın arkadaşlarınızın günler boyu telefonla size ulaşamamaları sonucu haberdar olabilmeleri, banyo kapısının ne yaparsanız yapın sürekli açık olması, kirayı unutmama, faturaları takip etme yükümlülüğünüz, alışverişe yalnız çıkmak, yemeğe yalnız çıkmak ve artık bunlardan gocunmamak... güzel ve gurur duyulacak şeyler olsa da, yine de ağırdır bunlar... öyle bir an gelir ki, artık hayatınızdaki herkesi fazlalık olarak görmeye başlarsınız... çünkü kimseye minnet duymaz, onların yardımına ihtiyacınız olmadığını düşünür hale gelmişsinizdir... sanırım asıl ağır olan kendi kendine yetmek değil de birilerinin hayatınıza dahil olma ihtimalinin sizi rahatsız etmesidir... insan denilen varlığın sosyal bir varlık olduğu düşünülünce şimdi daha bir ağır geldi bana nedense...
  
  not: bu akşam kendimi ödüllendirip dışarıdan yemek söyleyeceğim...