love in the time of cholera

• márquez'in romanını bir solukta okumuştum. neden daha hızlı okuyamıyorum, da diyorsun hatta. insanda o derece yiyip yutma hissi var her satırı.
  ama film öyle mi ya? bir defa, g. mezzagiorno zorla yaşlandırılmış mesela. çok başarısız bir makyaj. sanki levent kırca parodisinde oya başar'ın muhallebi gibi cildine pudra sürülmüşçesine. zaten çok dinamik bir hikaye değil bu, izleyiciyi sarmak lazım. saramıyor. javier bardem'in aşk dolu florentino canlandırması bile alıp götüremiyor seni. hikaye durağan çünkü. hele ki orta yaş kısmında hiç ilerlemiyor sanki. o an dikkatin dağılsa, başka tarafa baksan, döndüğünde konudan kopmamış oluyorsun. bir de şeyi anlamıyorum. olay colombia'da geçiyor peki tamam. o zaman neden herkes colombia aksanıyla ingilizce konuşuyor? getto değil yahu orası bildiğin colombia. (aynı mesele bizim muhteşem yüzyıl'da var. vatikan ahalisi italyan aksanı ile türkçe konuşuyor. )
  
  kitabı okumamış olsam, filmi yine beğenmezdim, bir de üstelik çok sıkıcı bulurdum. en azından romanın hatrına sonuna kadar izlemiş oldum. iyi niyetle.
  
  bazı eserler sırf kitapta güzel. film olmasın.