the climb

• iki albüm ile, derin gelip, derin gitmiş grup. mevzu bahis the climb olduğunda, "türkiye'de müzik yapılmıyor yea"dan girip, bu cümleyi zikredenlerin yüzlerine sağlam bir balgam yapıştırdıklarından çıkabiliriz. kendileri istanbul'da kurulup, istanbul'da yıkıldı ve hitap ettikleri kitle de istanbul'du. yaptıkları müziğin yerel bir müzik olduğunu dahi iddia edebilirim bu bağlamda. müziğin nasıl yapılması gerektiğini sorgulamadılar, kimseye ders vermek istemediler, profesyonelleşmediler, her daim proaktifdiler. yaptıkları müziği kimseye sevdirmek için uğraşmadılar, sadece yaptılar ve beğenen beğendi, beğenmeyen yüzüne bakmadı.(sonraları internetin, insanları bir dairenin merkezine adım adım çekmesi ile biraz daha duyuldular, lakin bu pek de geniş bir kitleyi kapsamıyordu.) samimiydiler her daim, konserlerinde, vokalin detone olmasından, gitaristin afallamasından, bass'çının aslında çalamadığından dem vuruldu, lakin samimiyetsizlikten asla dem vurulmadı. vokal söylerken can damarlarını sesine akıtıyordu, ruhunu boğazından üflüyordu, söylediklerine. o dönemde müzik yapan diğer gruplar, para oluğunu kesenin ağzına getirecek mainstream gruplarının birebir aynı sound'larının peşinde koşarken, the climb buna aldanmıyordu. hep samimiyetleriyle, içtenlikleriyle müzik yaptıklarından mütevellit, hitap ettikleri kitle de samimi oluyordu, sanatta samimiyet arıyordu. müzikal anlamda devrim niteliğinde bir şeyler ortaya koymadılar belki, belki riff'leri basitti, belki vokal detoneydi, lakin asla bayağı, soğuk ve dinleyiciden uzak değildiler.
  
  açıkça söylemek gerekirse, en kompleks riff'leri dizen, en karmaşık soloları atan, en high-pitched scream'leri yapan kişiler değildir, sanat icra edenler. içinden geleni dışarı yansıtanlar, bunu samimiyetlerini hava moleküllerinin arasından, kulaklıktan, müzik çalardan aktarabilenlerdir, sanatı icra edenler. bu bakış açısından, bir çok sanatçı olarak adlettiğimiz kişiler de bu süzgeçte takılıyor. the climb ise hidrojen atomu kisvesiyle geçiyor bu süzgeçten.