küfretmek isteyip küfredememek

• bu bende sözlükte yazarken oluyor. ağzına küfür almaktan imtina edecek kadar kibar biri sayılmam, normal şartlar altında küfür etmeyi severim, üstelik ağzıma da yakışır. fakat işte profeministlik hasıl oldu bundan dört beş yıl kadar önce. ondan sonra kamusal alanda ve sözlükte gönlümce küfür edememeye başladım. her küfür edeni cinsiyetçi olmakla suçladığımdan falan değil, o ayrı bir mesele, fakat işte kişisel olarak böyle bir engele bağladım kendimi. gönlümden geçtiğinde bile içimden geldiği gibi küfredemiyorum. biri aynı sebeple küfür savurunca ruhumdan konuşmuş gibi hissediyorum. ama ara sıra canım çekmiyor değil. bazen aralıksız üç dakika küfredesim geliyor. onu da artık özel alana saklıyorum mecburen. can sıkıntısı da çok değişik bir şey bu arada, gelip niye küfür etmediğimin açıklamasını yapıyorum.