vera

• sarkilara hikayeler yazmayi severim ben. bende biraktiklari izlerle yuruyorum hayatta ya da sarkilar bana fon muzigi oldukca karaliyorum bir kenara; oyle bir sey iste, neyse...
  
  ilk duydugumda beni gulumseten bir sarki var bu ara. 11 yillik istanbul maceramda, her seye ragmen moralimi bozmayip, guzel bir sarki bulmayi basardigimdan belki de, bilemiyorum. hain, dinledikce, klibini izledikce guzellesen bir sarki ama soyleyecegim bu degil.
  
  hain'i dinliyordum az once, izlemek istedigim dizinin inmesini beklerken. derken facebook'ta bir fotograf gordum. lisedeki resim ogretmenim ve onun imza gunune katilanvera grubu. "eski ogrencilerim canberk ve dunyacan" yazmis mehmet hoca, gururumuz diyerek. o an oyle garip geldi bana iste, ne desem bos...
  
  ayni koridorlarda yurumusuz, ayni siralarda oturmusuz. ayni konserlere gitmisiz, belki ayni insanlarla, o boktan sehirdeki ayni mekanlara takilmisiz, ayni masalarda yemek yemisiz farkli zamanlarda. ayni kisir sehrin sokaklarinda yuruyup, ayni guzel ama zehirli sehre gelmisiz. birbirimizi hic tanimadan, bambaska hayatlar yasamisiz. ama is bu sarkiya geldiginde, oyle ayni ki hisler! sanki, bir sekilde kollektif bir bilincle sozler yazmisiz da o isyanla soylemisiz. moral bozmamisiz da buralara gelmisiz iste, hic bilmeden, guzel bir sarkiyla...
  
  cumartesi aksami evde oturmak oyle boktan falan gelmiyor su an. seviyorum bu grubu. hatta su an buyudugumuz memlekette konser verirken onlar, simdi actigim buz gibi birayi onlar icin kaldiriyorum. birbirimizi hic tanimasak bile, ayni tastan duvarlari onumuze koyan bu sehirde yaya kalmisiz madem zamaninda; serefe!