martian child

• "neden daha önce izlememişim ki?" dedirten film. terk edilmenin herkes üzerinde olan yıkıcı etkisinin bir çocuğa neler yaptırabileceğini çok net gösteriyor. bunu düşündükten sonra da aklıma 'yetişkinlerin' bile atlatamadığı böyle bir olayın bir çocuğa yaşatılmasının ne denli acımasızca olduğu geldi. filmin sonunda dennis'in (çocuğun) "neden beni terk ettiler? neden, neden?" diye sorması ve david'in "çünkü insanlar aptal. seni bırakıp gidenler evrenin en aptal insanlarıymış bence. o kadar aptallarmış ki gözlerinin önündeki şeyin değerini anlayamamışlar."
  
  dahası "herkes gibi" 'normal' olma gerekliliği olan bir dünyada, 'normal olmayan'(!) küçücük bir çocuğun omuzlarına ne büyük yükler yüklendiğini gösteriyor. bunu yapan kim? bu dünya kendiliğinden mi böyle oldu? birileri bunları kural olarak koydu ve bizi bu kurallara uymaya mı zorladı? kim bu birileri? neden bu birileri için değişiyoruz? bu birileri bu kurallarla mutlu olsaymış başkalarının hayatlarıyla ilgilenirler miymiş? yok öyle bu birileri filan. kendimiziz bu.
  giydiğimiz kıyafete başkaları için dikkat eden, aldığımız arabayı başkalarının zevkine göre seçen, yediğimiz yemeği yine başkalarına zayıf görünme düşünmesiyle yiyen ya da yemeyen... bu böyle gelmiş diye böyle mi gidecek?
  hem bir bakın etrafınıza. çoğunluk böyle olsa da, böyle olmayanlar da var. bir kalıbın içinde tanımlanamayacak olan çok mutlu insanlar da var. yoksa mutlu olmak mı istemiyorsunuz?
  
  işte bu film bunları bana tekrar tekrar düşündürten bir film. istemez miydiniz sizi sınırlamak isteyen bir insanı eritebilmeyi?