hatırladıkça gülümseten garibanlık anıları

• incir.
  
  incir, 80'lerin samsun'un da,galiba özellikle "zeytinlik mahallesi" denen yerde çok özel bir meyveydi. pahalıydı bi kere.çok bulunan bir meyve değildi. biz de mahallemizde bulunan bir incir ağacına "dalardık." önce yamacında gezinir, oynuyormuş gibi yapar, sonra da ağaçta incir olup olmadığı anlamak için dalları sinsi sinsi keserdik. bulduysan ne ala... bi iki tane incir bulan hemen uyuzluk yapar, "incireleeee incir çalıyolllar" (incirele ne demek ben de bilmiyorum)diye koşa koşa bağırırdı. ev sahibi de hemen bahçeye çıkar, bizi taşlardı.
  
  işte bir gün rahmetli babam, iki koca poşet dolusu incirle eve gelmişti.aramız pek iyi değildi; ama mahallede bayağı forsum olmasını sağladığı için çok mutlu olmuştum.
  
  şimdi: dolapta duruyor, yenmiyor.